18462 P1010154 (5)

Ryc. 28. Gniazdo dębowe w wieku 8 lat (LZD Siemianice) (Fot. St. Szymański)

niania ich od szybciej rosnącego gatunku głównego, gdy dąb metodą gniazdową wprowadzony został jako domieszka.

hlaturalna odporność biogrup dębowych (ryc. 27 i 28) nie zwalnia jednak gospodarza lasu od przeprowadzenia czyszczenia wczesnego, obejmującego usunięcie z uprawy szybko rosnących odrośli i nalotów miękkich gatunków liściastych (brzozy, osiki, iwy, itd.).

Czyszczenie późne i trzebieże

Czyszczenia późne mogą być niezbędne tylko w odniesieniu do normowania składu i zagęszczenia gatunków domieszkowych. Gniazd dębowych nie pielęgnuje się do wieku 25—30 lat, tj. do pierwszej trzebieży selekcyjnej, w której w każdym gnieździe wybiera się po 1 dorodnym dębie, a pozostałe drzewa usuwa się stopniowo.

Ochrona upraw gniazdowych dębu przed zwierzyną

Dąb w gniazdach nie wymaga ochrony przed zwierzyną, a uprawy gniazdowe z domieszkami rzadko uszkadzanymi przez zwierzynę nie wymagają grodzenia. Mimo silnego zgryzania dębów w gniazdach, uprawy te stosunkowo łatwo wychodzą ze strefy zagrożenia, gdy krzaczaste dęby na gniazdach rozwiną odpowiednio silne systemy korzeniowe. Stosowanie ochrony indywidualnej lub traktowanie repelentami wymagane jest jedynie w stosunku do domieszki gatunków współprodukcyjnych, zwłaszcza modrzewia (Szymański 1983)”.

Ryc. 29. Gniazdo złożone z dębu w wieku 20 lat po pierwszym cięciu redukującym liczbę drzewek do 5 dębów dorodnych. W świetle dalszych badań zabieg zbyteczny (wystarczy pierwsza trzebież w wieku 2S-30 lat, pozostawiająca na każdym gnieździe po 1 najlepszym dębie) (Fot. St. Szymański)

Zaproponowana i stosowana od 1952 roku na terenie Leśnego Zakładu Doświadczalnego w Siemianicach (AR Poznań), a ostatnio wdrażana na terenie m.in. RDLP Szczecin metoda uprawy dębu stwarza w warunkach krajowych realne perspektywy dla szerokiego jej stosowania przy wprowadzaniu dębu jako domieszki do uprawy wśród innych bardziej dynamicznych gatunków. Duża biologiczna odporność biogrup dębu powstałych na placówkach pozwala na utrzymanie domieszki tego gatunku w zaplanowanej więźbie (Szymański 1977,1983).