Rys in Siad
na podnóżku
Rys. M5
Wsparcie
rękoma
o siedzenie.
jedna
kończyna
dolna zgięta.
"\
Przed wejściem z ziemi na wózek należy uslawic widelce małych kol w przód (zwiększenie stabilności wózka) |Rys 112|, a następnie jedną rękę oprzeć o ramę wózka, a drugą o podłoże |Rys. 113| Z lej pozycji, odpychając się ręką opartą o podłoże i odchylając tułów należy unieść tułów do siadu na podnóżku [Rys 114|. po czym wspierając się rękoma o ramę wózka (jedna kończyna dolna zgięta w sławie kolanowym) [Rys. 115, 116] wciągnąć tułów na siedzenie wózka (Rys. 117. II8|.
Przy opisanej technice wózek może być odblokowany, a zarówno opuszczenie tułowia no podłoże, jak i wciągnięcie tułowia na wózek również można wykonać bezpośrednio:
A
Do lat 70-tych XX wieku większość z pro dukowanych na świecie wózków inwalidz kich było konstrukcyjnie bardzo do siebie zbliżonych. Wynikało to z faktu, że konstruk torami byty osoby pełnosprawne, które opracowując zasadnicze cechy wózka, kładły nacisk przede wszystkim na zapewnienie użytkownikowi komfortu siedzenia i zapewnienie możliwości manewrowania wózkiem przez osoby drugie Wózek inwalidzki był wówczas rodzajem wygodnego folela na kółkach. służącego jedynie do transportowania pacjenta z miejsca na miejsce.
Pierwsze próby udoskonalania wózków, wprowadzania zmian konstrukcyjnych pochodzą ze Stanów Zjednoczonych, głównie od samych niepetnospiawnych, a zwłaszcza koszykarzy na wózkach. Koszykówka na wózkach zawsze wymagała szybkiego przemieszczenia się na boisku, nagłe) zmiany kierunku jazdy, dlatego wózek musi być lekki. zwrotny, łatwy w manewrowaniu, jego konstrukcja musi też umożliwiać szybki i łatwy powrót na wózek po ewentualnej wywrotce - stąd poszukiwania nowych rozwiązań. Nowe kierunki modyfikacji wywodzą się często z innowacji wprowadzanych w wózkach służących do celów sportowych, dlatego też z zalet jakie dają: zmniejszenie ciężaru całkowitego, zwiększenie wytrzymałości, ułatwienie obsługi i poprawienie funkcji, korzysta się przy produkcji wózków służących do zwykłej, codziennej eksploatacji. W konstrukcji wózków skoncentrowano sic więc słownie na możliwości manewrowania wózkiem przez użytkownika, zastosowaniu nowych materiałów, nowych wzorców, oraz indywidualnym doborze części dodatkowych, mimo iż podstawowa konstrukcja wózka wraz z mechanizmem jego składania i tradycyjnym wykorzystaniem ramy i kol rowerowych, od lat niewiele się zmieniła. Znaczny rozwój konstrukcji wózków nastąpił po Igrzyskach Paraolimpijskich w Montrealu w 1980 roku, kiedy to Amerykanie po raz pierwszy zaprezentowali wózek o skośnie ustawionych kolach względem podłoża Aktualnie prowadzone prace badawcze mają na celu okieślenie takiej charakterystyki wózków, przy której osiąga się największą mobilność kosztem najmniejszego nakładu energii dostarczanej przez użytkownika. Prowadzone prace dobitnie wskazują jak ważne są np. parametry kół (łożyskowanie, zbieżność kół, kształt i stopień napompowania opon Hp ), które w istotny sposób wpływają na sprawność przemieszczania się wózkiem. W wózkach o napędzie ręcznym odstępuje się od tradycyjnego modelu składanego na rzecz lekkiej ramy spawanej, wykonanej z materiałów o wysokim współczynniku wytrzymałości na ciężar jak stopy aluminium czy tytanu. Redukuje się też wielkość wózka, a także powszechnie stosuje się szybko roz lączalne osie kół napędowych, co umożliwia umieszczenie wózka w ograniczonej przestrzeni bagażnika samochodowego Wózek inwalidzki musi współcześnie spełniać szereg funkcji: służy do poruszania się (konstrukcja powinna odpowiadać zarówno potrzebom użytkownika, jak i jego możliwościom dostarczenia napędu), zapewnia powierzchnię podpierającą dla tułowia (istotną trudnością, jaka pojawia się przy wyborze wózka, jest dostosowanie go do cech antropometrycznych użytkownika), wspomaga funkcjonowanie na stanowisku roboczym, w domu, czy życiu towarzyskim (musi ula-twiać dostęp, zapewniać łatwość manewrowania. pozwalać na łatwe przesiadanie się z wózka, spełniając przy tych czynnościach wymogi bezpieczeństwa).