20540 Strona108

Dędatek szkła wodnego w charakterze lepiszcza termitów (15-procentowy roztwór krzemianu sodowego lub potasowego) stwarza konieczność suszenia masy. Ponieważ szkło wodne daje reakcję wyraźnie alkaliczną, przeto w czasie suszenia może nastąpić bardzo energiczna korozja proszku aluminiowego i podniesienie temperatury nawet do 100°C.

Spośród lepiszcz organicznych stosuje się tutaj asfalty, kalafonię, pokost, bakelit i inne.

•    tj 5. MASY ZAPALAJĄCE Z SOLAMI

ZASTOSOWANYMI JAKO UTLENIACZE

Masy zapalające o składzie:

1. Azotan potasowy 53%    2. Azotan potasowy 80%

Siarka    '    42%    Asfalt    20%

Węgiel drzewny 5%

■są mało efektywne i zdolne jedynie do zapalenia łatwopalnych materiałów.

Bardziej efektywne są masy zawierające większe ilości proszków magnezu lub aluminium, a mianowicie:

1. Azotan potasowy    65%    2. KC10₄    66%    3. KCIO,    50%

Aluminium    26% Aluminium    34% Magnez    50%

Węgiel drzewny 9%

Zazwyczaj masami termitowymi wypełnia się bomby lotnicze 1 pociski średniego kalibru, natomiast masami zawierającymi sole odgrywające rolę utleniaczy elaboruje się pociski małych kalibrów lub pociski karabinowe przewidziane do zapalania paliw ciekłych.

Takie masy jak masa 3 nie dają przy paleniu ciekłych żużli, n ich działanie zapalające polega na bezpośrednim oddziaływaniu płomienia.

W stosunku do tego rodzaju mas wymaga się, aby: 1) dawały wytrysk płomienia o maksymalnej temperaturze i długości, przy czym 2) czas działania płomienia na ciekłe paliwo powinien być dostatecznie długi (aby na przykład trwał dziesiąte części sekundy)-

Masy takie pobudza się bądź impulsem mechanicznym (uderzenie o pancerz), bądź impulsem wybuchowym wywołanym za pomocą zawartego w masie materiału wybuchowego. W tym ostatnim przypadku palenie może trwać dziesiąte, setne, a nawet zaledwie tysięczne części sekundy.

Jako specjalnego rodzaju masy zapalające można również traktować mieszaniny materiałów wybuchowych z proszkiem aluminiowym lub magnezowym.

W czasie drugiej wojny światowej stwierdzono, że wprowadzenie proszków metali do materiałów wybuchowych znacznie polepsza ich działanie zapalające.

Jako przykład takiej masy można podać mieszaninę wybuchową, stosowaną przez Niemców do elaboracji 20 mm pocisków, zawierającą: 76% heksogenu, 20% glinu, 4% flegmatyzatora.

§ 6. CIEKLE I UTWARDZONE PRODUKTY NAFTOLE W MASACH ZAPALAJĄCYCH

W czasie drugiej wojny światowej ciekłe produkty naftowe były szeroko stosowane w różnych środkach zapalających. Bomby zapalające napełniano ropą, mazutem, naftą, benzyną itp. Niejednokrotnie cieczami tymi nasycano watę, bawełnę lub szmaty bawełniane; osiągano w ten sposób przedłużenie czasu palenia oraz mniejsze rozpryskiwanie się substancji palnej.

Głównymi zaletami ciekłych substancji palnych są:

1.    Duży efekt cieplny (1 g nafty daje przy paleniu 10 kcal, terrnit — 0,8 kcal).

2.    Tworzenie się dużego płomienia mogącego wywołać pożar na dużej przestrzeni.

3.    Mała prędkość palenia.

4.    Stosunkowo niska cena i dostępność.

Wady natomiast stanowią:

1.    Niska temperatura palenia (700—900 C, termitu — 2400"O.

2.    Mały ciężar właściwy (0,7—0,8, termitu — 3—3,4).

3.    Brak żużla, a więc brak stałych produktów reakcji.

4.    Niejednokrotnie zbyt duża ruchliwość i ciekłość.

5.    Łatwość parowania, co daje żywy proces palenia, jeśli substancja palna uległa wpływowi dużego impulsu cieplnego.

W dużym stopniu można uniknąć dwóch ostatnich wad, jeżeli stosuje się ciekłe produkty naftowe w postaci utwardzonej.

Utwardzone substancje palne są to ciecze palne (węglowodory), którym w odpowiedni sposób nadano postać galaretowatą.

Substancje palne utwardzone, zarówno same, jak i w kombinacji z termitem, mogą być użyte do napełniania ciężkich bomb przeznaczonych do podpalania dużych budynków drewnianych.

Jednym ze sposobów otrzymywania .substancji palnych utwardzonych jest rozpuszczanie w produktach naftowych na ciepło pewnej ilości kwasu stearynowego; na uzyskany roztwór działa

219