24448 strona (403)

elektrody czynnej w trakcie zabiegu lub po każdym zabiegu w serii.

Z ostatnio wprowadzonych unowocześnień należy wymienić możliwość generowania impulsów o narastającym zboczu, zwiększenie liczby elektrod oraz oddzielne regulatory dla każdego obwodu. W zabiegach stosuje się zwykle trzy elektrody. Dwie elektrody czynne o takiej samej polaryzacji układa się w odpowiednich miejscach bezpośrednio nad miejscem zabiegu, natomiast większą od nich. odwrotnie spolaryzowaną elektrodę rozpraszającą umieszcza się w pewnym oddaleniu (ryc. 5-13). Pewne kłopoty mogą pojawić się. gdy elektroda rozpraszająca jest anodą, a pozostałe dwie - katodami. Zostaje wtedy złamana zasada, zgodnie z którą katoda zawsze powinna być większa od anody, by nie dopuścić do zbytniego zagęszczenia prądu na zasadowej (NaOH) warstwie granicznej. Jednak niezwykle niskie, mierzone w mikroamperach natężenie krótkich impulsów dwu-szpilkowych zmniejsza do minimum niepożądane skutki elektrochemiczne. a polaryzacja wystarcza do leczenia ran. lecz jest za mała, by wywołać podrażnienie skóry. (Należy zwrócić uwagę, że, w związku z impulsową naturą prądu i niskim natężeniem, metodą HYPDC nie można przeprowadzić zabiegu jonoforezy; patrz rozdz. 7.)

Przed ponad 60 laty pionierzy elektrote-rapii również, stosowali pewien rodzaj terapii prądem wysokiego napięcia. Ich metoda sprowadzała się do wytworzenia snopu iskier między generatorem a skórą, lecz była w każdym razie prototypem nowoczesnych urządzeń elektroterapii wysokonapięciowej. Interesujące, jak wiele „nowych” pomysłów jest właściwie starych, a jedynie przebranych w nowe szaty, nazwy i terminologię (ryc. 5-14).

Impulsy wyrównane

Wiele impulsów określa się mianem u’v-równanych. W związku z dążeniem do zminimalizowania reakcji chemicznych, pod spolaryzowanymi elektrodami stosuje się zmiany fazy w obrębie impulsu, co prowadzi do zniesienia polaryzacji fazy przeważającej.

Prąd interferencyjny

Odrębność prądów interferencyjnych polega na tym, że są one wynikiem skrzyżowa-

Ryc. 5-14. Urządzenie do stymulacji prądem wysokiego napięcia pochodzące z 1926 r. Metoda skuteczna, lecz przestarzała.

106