i
B
i.
1:
ZWYCIĘSTWO OBRAZOBURCÓW, CZYLI ODWROTNA STRONA POZYTYWIZMÓW
Pozytywizm to filozofia, która tym samym pociągnięciem skasowała Boga i sklerykalizowała całą myśl.
Jean Lacroix La sociologle d'Augustę Comte s. 110.
Zamiar rozprawiania o „obrazoburczym Zachodzie” może wydawać się podwójnie paradoksalny. Czyż historia kultury nie zastrzegła sobie tej nazwy dla kryzysu, który w VII wieku wstrząsnął bizantyjskim Wschodem ? I jakże kultura, która dławi się obrazami, która wynalazła fotografię, kino, nieprzebrane środki reprodukcji ikonograficznej, mogłaby być oceniana jako obrazoburcza?
Ale istnieje wiele form obrazoburstwa. Jedna z niedostatku, rygorystyczna, to obrazoburstwo bizantyjskie, które od V wieku objawi się, wraz ze świętym Epifaniuszem i będzie się umacniało pod wpływem legalizmu żydowskiego i muzułmańskiego. Będzie ono raczej reformatorskim żądaniem „czystości” symbolu skierowanym przeciw zbyt antropomorficznemu realizmowi chrystologicznego humanizmu świętego Ger-manosa z Konstantynopola, a później Teodora Studyty1. Druga forma, bardziej podstępna, jest nie-
33
3 — Wyobraźnia symboliczna