27483 Obraz4

i powierzchnią powyżej 100 ha nazywamy parkiem rozrywki. Organizatorzy konstruują jego program, kierując się zasadą „dla każdego coś miłego, dla każdego coś ciekawego”. Parki kultury urządza się w wielkich miastach (Warszawa, Łódź, Poznań; program ograniczony) lub w wielkich aglomeracjach o łącznej liczbie co najmniej milion mieszkańców, np. na Śląsku lub wTrójmieście (połączony program rekreacyjny, rozrywkowy i dydaktyczny). Parki krajobrazowe i narodowe jako wielkoprzestrzenne obiekty zieleni krajobrazu otwartego służą głównie potrzebom turystyki i nauki.

Słowo park pochodzi z języka Rzymian. Parcus oznaczał w starożytności ogrodzony i zadrzewiony teren, będący częścią posesji ogrodowej (hortus) przy willach bogatych patrycjuszy (w języku łacińskim parcus oznacza lasek). W czasach rzymskich parcus był urządzany na wzór naturalistycznych ogrodów chińskich. Po okresie średniowiecza, w czasie rozwoju architektury ogrodowej, posesji takiej nadawano wygląd sztucznych ogrodów renesansowych (XV-XVI wiek), a następnie barokowych ( XVTI-XVIII wiek). Tak więc parcus - pojęcie wprowadzone przez starożytnych Rzymian - objęło swoim znaczeniem w XV-XVTII wieku we Włoszech i Francji nowoczesne jak na owe czasy ogrody klasycystyczne. W okresie średniowiecza ich pierwowzorem były klasztorne, symetryczne wirydarze, które swoją formą wyprzedzały późniejsze ogrody renesansowe (Włochy) i barokowe (Francja). Obecne parki mające charakter naturalistyczny powstawały i rozwijał}⁷ się w XVIII wieku w Anglii jako parki krajobrazowo-widokowe. Forma ta przetrwała do czasów współczesnych.

Według projektu najnowszej klasyfikacji wyróżniamy około 40 rodzajów i podrodzajów parków. Jednakże cytowana w Kształtowaniu terenów zieleni uproszczona klasyfikacja parków, według prof. Alfonsa Zielonki, obejmująca sześć grup wszystkich składników terenów zieleni wydaje się bardziej logiczna, prosta i zrozumiała. Nie jest jednak całkowicie uporządkowana, gdyż niektóre składniki, np. parki, powtarzają się w różnych grupach.

Rodzaje parków w polskim krajobrazie. Na obszarach miast oraz w ich sąsiedztwie wyróżniamy:

-    parki spacerowo-wypoczynkowe (dzielnicowe, miejskie, centralne),

-    parki leśne (lasy komunalne),

-    parki kultury i wypoczynku (w tym obiekty rozrywkowe: sportowe, dydaktyczne, lunaparki, tereny wystaw ogrodniczych),

-    dydaktyczno-naukowe określane jako „ogrody” (ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne, skanseny i parki etnograficzne),

-    parki kultu religijnego (kalwarie) urządzane w XIX wieku przy zakonach, klasztorach i w otoczeniu bazylik,

28