23398 P1010195

18 Mirosław Cholewa, Józef Gawroński, Marian Przybył

która jest chłodzona i kruszona, a następnie sortowana na rusztach. Dalej spiek zsypuje się do chłodni i chłodzi do temperatury 150°C, Strefy ziaren znajdujących się na powierzchni nasypowej warstwy na początku taimy przesuwa się w dół, tworząc opadającą linię wzdłuż długości taimy (rys. 1.4.).

18 Mirosław Cholewa, Józef Gawroński, Marian Przybył

Warstwa

Rys. 1.4. Schemat spiekania rud na taśmie

W strefie wysokich temperatur mieszanki przemieszczającej się na taśmie spiekalniczej zachodzi wiele reakcji redukcji i tworzenia nowych minerałów, jak ferryty wapniowe, oliwiny wapniowe i krzemian wapniowy.

Przykładowe składy dwóch spieków („10” i „15”) o zasadowości 1,1 zawierających odpowiednio 10 i 15 % FeO pokazano w tablicy 1.1.

Dla kontroli jakości rud i spieków prowadzi się ocenę ich „redukcyjności”. Redukcyjność rud i spieków jest to zdolność oddawania przez nie tlenu z tlenków żelaza. Dokonują: pomiaru, stwarza się warunki możliwie najbardziej zbliżone do istniejących w szybie wielkiego pieca.

Tablica 1.1

Składy spieków o zasadowości 1,1 [wg F. Byrtusa]

	Zawartość w [%]
FeO [%]	hematyt	magnetyt	ferryty wapniowe	oliwiny wapniowe	Krzemian wapniowy
10	15	45	15	23	2
15	8	55	8	26	3

podstawy procesów metalurgicznych

Przemysłowa Unia produkcji spieków z taśmą spiekalniczą

Główny element spiekalni - taśma przesuwa się nad komorami odciągowymi, z których ssawa wyciąga powietrze i spaliny. Taśmę spiekalniczą charakteryzuje szerokość, ęgegDść między osiami bębnów napędowo - napinających oraz powierzchnia ssania. Schemat fan produkcyjnej spieków metalurgicznych przedstawiono na rysunku 13.

Charakterystyczne parametry największych taśm spiekalniczych to:

•    Szerokość: 4 + 5m

•    Długość: 75 +113 m

•    Powierzchnia ssania: 300 + 5000 m²

•    Wydajność: 8+16 kt/24h.

Grudkowanie rud

Jest to metoda polegająca na zbrylaniu bardzo drobnych frakcji rudnych zawierających ziarna poniżej 0,06 mm, najczęściej powstałych po wzbogacaniu rud, a zatem wykazujących cechy koncentratów.

Grudki powstają dzięki wprowadzeniu do rozdrobnionej rudy dodatku wiążącego, np lepiszcza ilastego - bentonitu. Dzięki uplastycznieniu wilgocią lepiszcza oraz pod wpływem obracania luźnego materiału rudnego na płaskim pochyłym talerzu łub hełmie następuje zlepianie ziaren w grudki. Podczas suszenia grodek dzięki bentonitowi grodki osiągają wytrzymałość 60 N/grodkę. Następnie grodki poddaje się wypalaniu w temperaturach 1250 + 1350°C. Grudki wypala się w piecach szybowych, obrotowych oraz na krótkich fśmarh o ruchomych rusztach. Najczęściej stosuje się wypalanie na taśmach (rys. 1.4.). Według niektórych technologii umacniania na zimno, np. przez dodatek cementu osiągnięto wytrzymałości rzędu 1,5 kN/grodkę, podczas gdy przy wypalaniu uzyskuje się nawet 3,0 kN/grodkę.