28952 skanuj0005 (567)

10. Perspektywy rozwoju turystyki na świecie 259

doszło do obniżenia się tempa rozwoju społeczno-gospodarczego, ale i wystąpienia poważnych trudności w sektorze turystycznym.

Jak już wspomniano, jednym z państw azjatyckich, w których dosyć niespodziewanie pojawił się ostatnio kryzys w sektorze turystycznym jest Malezja. Na jej przykładzie można nie tylko prześledzić mechanizm kryzysu finansowo-gospodarczego, który z Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej przeniósł się do Rosji i Brazylii, ale również zidentyfikować niektóre czynniki, które mogą sprawić, że prognozy Światowej Organizacji Turystycznej dotyczące perspektyw rozwoju światowej turystyki nie będą mogły się spełnić.

Tabela 56. Zagraniczna turystyka przyjazdowa do Malezji w latach 1992-1997

	1992	1993	1994	1995	1996	1997
Liczba turystów (tys.)	6016	6 504	7 197	7 469	7 138	7 200
Liczba hoteli	1 085	1 090	1 128	1 220	1 289	1 411
Liczba pokoi	55 866	61 005	65 907	76 373	85 514	113 346
Dochody z turystyki w min MYR	4 595	5 066	8 298	9 175	10 354	12 000

Uwaga: MYR - ringgit.

Źródło: T. Świderek 1998, Tourism highlights 1997],

Pierwsze poważniejsze symptomy kryzysu pojawiły się w Malezji w 1996 r. (nieco później niż w sąsiedniej Tajlandii), kiedy to zaobserwowano pierwszy od wielu lat spadek liczby turystów zagranicznych. Następny rok przyniósł jeszcze większe trudności. Były one częściowo spowodowane katastrofalnymi pożarami lasów równikowych, jakie wystąpiły w indonezyjskiej części wyspy Borneo (Kali-mantan) i na Sumatrze, które sprawiły, że z racji dymów ogarniających znaczną część nie tylko Indonezji, ale i Malezji, oraz związanych z tym niedogodności dla ludzi i gospodarki (np. zakłócenia w transporcie lotniczym, które stały się przyczyną kilku katastrof) nastąpił dalszy spadek liczby zagranicznych turystów. Dowodem zmniejszonego zainteresowania turystów Malezją jest fakt, że o ile na wyspie Penang w pierwszym półroczu 1997 r. wykorzystanie miejsc hotelowych wyniosło 60%, o tyle na początku 1998 r. tylko 40% [Świderek 1998]. Dodatkowym czynnikiem mającym wpływ na pojawienie się w malezyjskim sektorze turystycznym sytuacji kryzysowej było przeinwestowanie na rynku hotelarskim. Podczas gdy już w latach 1995-1996 liczba turystów zagranicznych zmniejszyła się o 4,4%, liczba hoteli wzrosła w tym okresie o 5,7%, a pokoi hotelowych nawet o 12% (w latach 1996-1997 liczba hoteli wzrosła o dalsze 9,5%, a pokoi hotelowych o aż 32,5%). Przewaga podaży nad popytem sprawiła, że np. ten sam pokój w 5-gwiazdkowym hotelu „Nikko Kuala Lumpur” (470 pokoi), w którym na początku 1997 r. doba kosztowała 410 MYR, w końcu stycznia 1998 r. kosztował 450 MYR, co biorąc pod uwagę dewaluację ringgita oznaczało faktycznie obniżenie ceny o 30-40% (w 1997 r. kurs ringgita spadł o 50% w stosunku do dolara USA i o 40%