30358 skanowanie0017 (63)

72 Anna Burzyńska

niezależnie od deklarowanych sympatii czy animozji, łączyła wątki pochodzące z Foucaultowskiej analizy dyskursu, neo-marksistowskiej krytyki ideologicznej, neopragmatyzmu, Derri-dowskiej koncepcji tekstualności i krytyki retorycznej. Ten metodologiczny kolaż, zaprawiony dodatkowo hasłami o praktyce badawczej uwolnionej od obciążeń obiektywizacji i o relatyw-ności wszelkich teorii, miał na celu stworzenie narzędzi opisu literatury całkowicie uwolnionych od formalistycznych przesądów. A więc poetyki w pełni akceptującej także własne uwikłania w sieć relacji łączących dyskursy literackie i inne porządki - społeczne, historyczne, polityczne i ekonomiczne. Greenblatt stanowczo postulował też konieczność odejścia od uniwersalnej, mimetycznej teorii sztuki i przejścia do modelu historycznego nastawionego na zmienną cyrkulację rozmaitych dyskursów kulturowych¹. Główny nacisk został przez niego położony na praktyczne cele przedsięwzięcia. Uprawianie poetyki kulturowej oznaczało przede wszystkim badanie strategii retorycznych tekstów raczej w ich perswazyjnym niż tropologicznym wymiarze oraz interpretowanie ich w wielorakich odniesieniach do kontekstów historycznych i kulturowych².

Zmianę koncepcji poetyki w optyce Nowego Historycyzmu Louis Montrose określił z kolei „przesunięciem nacisku z formalnej analizy artefaktów słownych do ideologicznej analizy praktyk dyskursy wnych”. Przesunięcie to wymagało także, jego zdaniem, stanowczego odrzucenia tezy o

sztywnych i raz na zawsze ustalonych granicach między tekstem literackim i innymi tekstami (nierzadko łącznie z tekstem samego badacza).

W konsekwencji zaś doprowadzić miało do połączenia społeczno-polityczno-historycznej orientacji w badaniach literackich z pisaniem, czytaniem i nauczaniem jako sposobami działania i do podtrzymywania ciągłego dialogu pomiędzy poetyką a polityką kultury³.

Dla przywoływanego wcześniej Vincenta B. Leitcha istota tej przemiany wyrażała się zwłaszcza w

przemieszczeniu od esencjalizmu literackości w stronę społecznych kodów, konwencji i reprezentacji. A jej praktyczny wymiar stanowić miał natomiast zwrot w kierunku „dyskursu” jako najważniejszego przedmiotu badań, oraz .analizy ideologicznej jako głównej metody badań⁴.

Praktyki badawcze spod znaku poetyki kulturowej nie oznaczały jednak, jak sugerował Montrose, całkowitego odcięcia lingwistycznych korzeni poetyki. „Sfery zainteresowań czysto językowych i społecznych - można było przeczytać w przywoływanym artykule - przenikają się wzajemnie”, a każde odniesienie do języka jako takiego zawsze już jest odniesieniem z wnętrza historii, kultury, społeczeństwa, polityki itd.⁵ Nietrudno oczywiście zauważyć pokrewieństwo tej właśnie tezy poetyki kultury z założeniami teorii komunikacji literackiej, znacznie wcześniej odkrywającej możliwość przezwyciężenia opozycji immanencji i uwarunkowań zewnętrznych tekstu, a także możliwość uniknięcia hermetyzmu systemu językowego i jego otwarcie się na praktyki dyskursywne⁶.

Książka Leitcha Cultural Criticism, Literary Theory, Post-structuralism zdawała się podsumowywać doświadczenia nurtów zorientowanych kulturowo i wykorzystywać ich efekty nie tylko dla przekształcenia koncepcji poetyki, ale także dla gruntownych przemian teorii literatury, a nawet całej wiedzy o literaturze. Poetyka kulturowa za punkt wyjścia przyjęła założenie,

1

   S. Greenblatt, Towards a Poetics of Culture, w: The New Historicism, s. 12-13.

2

   Zwraca na to uwagę V. Kahn, Habermas, Machlavelli, and the Humanist Critiąue ofldeology, „PMLA” 1990, voL 105, nr 3, s. 464-465. Zob. też V.B. Leitch, Cultural Criticism... (rozdz. Rhetoric andRhetoricity).

3

   L. Montrose, op. cit., s. 24-26.

4

   V. B. Leitch, Cultural Criticism, s. IX.

5

   L. Montrose, op. cit., s.16-17.

6

   Pisze o tym M. Głowiński w Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej, w: tenże, Poetyka i okolice, Warszawa 1992.