32154 Obraz01

niach na kierunku warszawskim bitwa tocząca się na przyczółku sandomierskim nabierała coraz większego rozmachu. Było to wynikiem znacznego oporu wojsk Grupy Armii „Północna Ukraina", które otrzymały duże posiłki kosztem Grupy Armii „Południowa Ukraina" (broniącej się między Karpatami a Morzem Czarnym) oraz z wojsk zapasowych. Zza Karpat przybyły dwa dowództwa korpusów (XXXXIX KGór, XI KA SS), trzy dywizje pancerne (3 DPanc, 23 DPanc, 24 DPanc) oraz dwie dywizje piechoty (97 DStrzel, 304 DP). Natomiast dowództwo wojsk zapasowych podporządkowało cztery dywizje i trzy brygady howo zorganizowane lub odtworzone (544 DGLud, 545 DGLud, 78 DSzturm, 154 DRez, 1133 BGren, 1134 BGren, 1136 BGren). Zaczęły też przybywać liczne jednostki rodzajów wojsk i służb (brygady lub bataliony czołgów i dział szturmowych oraz dywizjony artylerii różnych kalibrów), masowo formowane w tym czasie przez wojska zapasowe. Wśród nich pojawiło się kilka batalionów ciężkich czołgów Pz. Kpfw VI „Tiger II"(„Kónigstiger"), na których walory bojowe Niemcy bardzo liczyli.

1 sierpnia wprowadzono do działań dowództwo 17 A, które utraciło swe wojska w czasie walk na Krymie i znajdowało się w dyspozycji OKH. Powierzono mu obronę kierunku krakowskiego w pasie między Mielcem a Sanokiem. Obroną Wisły i likwidacją uchwyconego przez wojska radzieckie przyczółka sandomierskiego zajmowały się siły 4 APanc, której dowództwo obejmował właśnie gen. wojsk panc. Hermann Balck.

4 APanc w dotychczasowych walkach poniosła dotkliwą porażkę. Ucierpiały głównie oba jej skrzydła: północne (VIII KA) zostało rozbite między Turią a Bugiem przez zgrupowanie uderzeniowe 1 Frontu Białoruskiego i odrzucone do 2 A Grupy Armii „Środek"; południowe (XXXXVI KPanc i część XXXXII KA) znalazło się na kierunku uderzenia jednego z dwu zgrupowań operacyjnych wojsk 1 Frontu Ukraińskiego i również mocno się wykrwawiło.

W ciągu piętnastodniowych walk odwrotowych 4 APanc została wyparta za Wisłę. W momencie próby organizacji obrony tej rubieży (30 lipca) składała się ona tylko z dwóch korpusów. LVI KPanc gen. piech. Johannesa Błocka (214 DP, 253 DP, 1 DNarc, 342 DP) odchodził za Wisłę od Janowca do Słupczy, a dalej do rejonu na południe od Tarnobrzega wycofywał się XXXXII KA gen. piech. Hermanna Recknagela (grupa „Friedrich", 88 DP, 72 DP, 291 DP, 18 DArt, pułk szturmowy 4 APanc). Armia dysponowała także rozbitymi 26 DP i 213 DOchr, okupacyjną 154 DP oraz 501 i 509 oddziałem czołgów ciężkich, a korpusy — każdy dwiema brygadami dział szturmowych. Będący dotychczas także w składzie armii XXXXVI KPanc przekazany został do I APanc i walczył na zachód od Lwowa.

Na prawym skrzydle armii, od Baranowa do rejonu Mielca, wytworzyła się luka operacyjna. Jej zamknięcie powierzone zostało odtwarzanej 17 A *.

¹ Meldunki Grupy Armii „Północna Ukraina" z 29 lipca -1 sierpnia 1944 r.. MiD WIH, t. 312, roi. 1318, kl. 001237-001239, 001396-001399. roi. 1319. kl. OOOI32. 000325-000328; mapy sprawozdawcze Grupy Armii „Północna Ukraina" z 29 lipca -1 sierpnia 1944 r.. MiD WIH. ł. 78. roi. 136, kl. 6065285-6065287.

91