33148 IMGc53 (2)

200

Ziarniaki

czych. W preparacie barwionym metodą Grama obserwuje się Gram-do-datnie ziarniaki często ułożone w postaci gron; w materiale ropnym mogą „znajdować się wewnątrz leukocytów. Badania mikroskopowe materiałów, takich jak; ropa, płyny wysiękowe, płyn mózgowo-rdzeniowy, mocz, żółć, mają pewną, wartość orientacyjną, ale nie mogą być podstawą rozpoznania zakażeń gronkowcowych. Nie wykonuje się preparatów z wy-■ipazóW-ŁJioSL-i -gardła oraz z plwociny i kału, w których znajdują się obficie ziarniaki Gram-dodatnie. niechorobotwórcze, morfologicznie nie '3ająge_się odróżnić od gronkowców chorobotwórczych.

Najważniejszym badaniem mikrobiologicznym jest izolacja gronkow-ca i określenie jego zjadliwości. Materiały wysiewa się na agar z krwią i podłoża wybiórczo-różnicujące (np. podłoże Chapmana, Zebovitza). Czasem stosuje się również płynne podłoże wybiórczo-namnażające (bulion, surowica z dodatkiem 10% NaCl), które zwiększa szanse izolacji gronkowców z materiałów, w których ilość ich jest niewielka. Agar z krwią baranią można stosować do posiewu materiału nie zanieczyszczonego innymi drobnoustrojami. Podłoża stałe, wybiórczo-różnicujące i płynne wybiórczo-namnażające pozwalają wyosobnić małe ilości gronkowców spośród wielokrotnie przeważającej flory towarzyszącej, która na podłożach nieselektywnych może spowodować zahamowanie wzrostu gronkowców. Posiew krwi opisano w rozdziale 30.

Na podłożach stałych, zwłaszcza na agarze z krwią, gronkowce wytwarzają charakterystyczne kolonie. Badania mikroskopowe i hodowlane stanowią zazwyczaj wystarczającą podstawę do identyfikacji wyizolowanego szczepu.

Ponieważ niektóre drobnoustroje mogą być morfologicznie podobne do gronkowców (mikrokoki, enterokoki) lub mogą wytwarzać podobne do

Ryc. 95. Schemat mikrobiologicznej diagnostyki zakażeń gronkowcowych; I — nie wykonuje się preparatu z wydzieliny nosowo-gardłowej, 2 — w zakażeniach gronkowcowych często wykonuje się autoszczeplonkę