37558 skanuj0008 (343)

fcech -i zastosowań oraz sytuacji typowych dla życia , | kawalerii, całkowicie nieistotna dla żołnierzy pie- j choty. Kawaleria używa odmiennego języka nie tylko . j w sensie instrumentalnym. Rozgniewany piechociarż I będzie klął, narzekając na swe bolące nogi, podczas /,i gdy kawalerzysta może przy tej okazji urągać koń- j skiemu grzbietowi. Innymi słowy, na instrumentai- ; nych podstawach języka kawalerii buduje się- sy-stem wyobrażeń i alegorii. Ten język związany z rolą zostaje w trakcie szkolenia do konnej walki zinterna-lizowany przez jednostkę in toto. Staje się ona ka-walerzystą nie tylko przez nabycie odpowiednich u- ; miejętności, ale także przez nabycie zdolności rozu- j mienia i używania tego języka. Może ona następnie J komunikować się ze swymi kolegami jeźdźcami z po- j mocą aluzji, które dla nich są pełne znaczenia, a zu- j pełnie niezrozumiałe dla ludzi z piechoty. ;Oczywiste |

: jest też, że ten proces internalizacji pociąga za sobą subiektywną identyfikację z rolą oraz właściwymi j dla niej'normami: „Jestem jeźdźcem”, „Jeździec ni- j gdy nie pozwoli, aby wróg oglądał ogon jego konia”, j „Nie pozwól nigdy, aby kobieta zapomniała twoich ! ostróg”, „Jeździec szybki na wojnie, szybki w ha- j zardzie” itd. W miarę potrzeby ten zespół znaczeń 1 będzie utrzymywany z pomocą uprawomocnień, po- { czynając od prostych zasad, jak te wymienione wy- j żej, a kończąc na skomplikowanych konstrukcjach ; mitologicznych. W końcu może istnieć rozmaitość f odpowiednich obrzędów i przedmiotów fizycznych, jak powiedzmy doroczne obchody święta konia-bogaj j w czasie których wszystkie posiłki przyjmuje się nie i schodząc z końskiego grzbietu, a poddawani inicjacji i howi jeźdźcy otrzymują amulety z końskiego ogona, { które odtąd będą nosić na szyi.

* Charakter socjalizacji wtórnej zależy od statusu, j jaki dany system wiedzy ma w obrębie uniwersum j symbolicznego jako całości. Aby nauczyć się postę- t powania z koniem, który ma ciągnąć furę z nawozem albo służyć do walki, potrzebny jest trening. Istnieje

jednak małe prawdopodobieństwo, aby społeczeństwo, w którym korzystanie z koni sprowadza się do ciągnięcia fur z nawozem, upiększało tę działalność skomplikowanymi rytuałami albo amuletami, a ludzie, do których należy to zadanie, identyfikowali się ze swoją rolą w jakikolwiek głębszy sposób; najprawdopodobniej istniejące uprawomocnienia będą mieć charakter kompensacyjny. Tak więc symboliczne akcesoria związane z socjalizacją wtórną cechuje znaczna zmienność społeczno-historyczna. W większości społeczeństw przejściu od socjalizacji pierwotnej do socjalizacji wtórnej towarzyszą jednak określone -rytuały,¹⁴ , -

Formalne j procesy socjalizacji wtórnej są zdeterminowane przez zasadniczy problem: zawsze zakłada ona poprzedzający proces socjalizacji pierwotnej, czyli zawsze ma do czynienia z już ukształtowanąńsśó-bówością oraz już zinternaliżówanym światem.! Nie może tworzyć rzeczywistości subiektywnej ex nihilo. Stanowi to problem, ponieważ raz zinternalizowana 5 rzeczywistość ma skłonność do tego, aby trwać.; iWszełkie nowe treści, jakie mają zostać zinternali-zowane, muszą zostać jakoś włączone do rzeczywistości już obecnej! Pojawia się zatem problem spójności, między początkową internalizacją i nowymi internalizacjami. W różnych przypadkach rozwiązanie tego problemu może nastręczać rozmaite stopnie trudności, Ktoś, kto się nauczył, że czystość jest jego własną cnotą, nie będzie miał trudności w rozszerze-niu wymogu czystości również na swego konia. Jednak nauczywszy się jeszcze jako dziecko, chodząc pieszo, że pewne wyrażenia są karygodne, może potrzebować jakiegoś wyjaśnienia, dlaczego są one następnie de rigueur, gdy jest się członkiem kawalerii.

celu ustanowienia i utrzymania spójności socjali- ) zacja wtórna zakłada procedury pojęciowe, które mają zintegrować różne systemy wiedzy.

“ Por. analizy antropologii kulturowej poświęcone „rytuałom przejścia” związanym z osiągnięciem dojrzałości.

217