43033 skanuj0002 (466)

stawieniem poznawczym autorów, a podejście kładące nacisk wyłącznie na    na dc

uczenie się — z nastawieniem na badanie zachowania. Pamięć jest trak-    uczeń

towana jako proces kodowania i przechowywania efektów aktywności    neob€

poznawczej człowieka (jego wrażeń, spostrzeżeń, sądów, itp), a uczenie się    1 967

jako przyswajanie sobie nowych reakcji, nowych form zachowania. Termin    czyim,

pamięć wiąże się niejednokrotnie wyłącznie z nabywaniem nowej wiedzy    pt. „F

o rzeczywistości, a termin uczenie się z nabywaniem nowych umiejętności    wyw<

oddziaływania na rzeczywistość. U wielu autorów, którzy z jednej strony    trądy

(np. w jednym rozdziale) mówią o pamięci, a z drugiej (w innym rozdziale)    badai

0    uczeniu się, znajdziemy takie rozumienie tych pojęć. Upraszczając sprawę    zaint(

można zauważyć, że kiedy pisze się o pamięci, zwykle przytacza się    amen

eksperymenty, w których istnieje jakiś wzorzec (tekst, obrazek, sytuacja)    pozn

odbierany przez badanego (jednorazowo lub przez powtarzanie), a miarą    (sem

pamięci jest stopień odtworzenia tego wzorca po upływie pewnego czasu    infori

(np. przez rozpoznanie lub reprodukcję materiału werbalnego, opis czy

rysunek obrazka lub sytuacji itp.). Jeśli pisze się o uczeniu się, to przytacza się badania nad tym, w jaki sposób można wywołać i utrwalić określoną reakcję    Ro<

organizmu. W badaniach takich operuje się terminami bodźca lub sygnału do wykonania danej reakcji, przy czym związek między sygnałem a reakcją nie    Przyji

jest natury treściowej (jak w wypadku odtwarzanego wzorca), lecz opiera się    stanc

na współwystępowaniu, jest przypadkowy lub arbitralnie ustalony.    cynm

Wydaje nam się niesłuszne takie rozgraniczanie terminów pamięć

1    uczenie się, jakkolwiek sądzimy, że nie są one synonimiczne. Pamięć    progr

i uczenie się są to dwie strony tego samego procesu przyswajania przez

organizm nowych doświadczeń. Pamięć jest zdolnością organizmu do    ulega

przechowywania tych doświadczeń (w odniesieniu do organizmów wy-    dycn

ższych zdolnością ich układu nerwowego), a uczenie się jest przejawem tego    instyi

przechowania w zachowaniu się organizmu. Zarówno w procesie nabywania    ku pr

wiedzy, jak i w procesie nabywania umiejętności zaangażowane są pamięć    -

i uczenie się. Jako miarę zarówno uczenia się, jak i pamięci będziemy    zawi<

traktować zgodność tego, co zostało odtworzone, z jakimś wzorcem, przy    ny je

czym wzorzec może być natury orientacyjno-poznawczej w odniesieniu do    np. z;

przyswajanych wiadomości lub wykonawczej w przypadku umiejętności.    pozy

W ramach badania tej zgodności mieszczą się rozważania nad selekcjonującym i interpretującym funkcjonowaniem naszej pamięci. Z kolei    wisk

tradycyjne miary uczenia się — szybkość przyswajania przez jednostkę    dośv\

nowych doświadczeń lub liczba błędów w tym procesie, jak też szybkość zmiany i przekształceń utrwalonych wcześniej form zachowania są, oczywi-    prze.

ście, także miarami pamięci.    tam

Pytania specyficzne dla problematyki uczenia się dotyczą warunków    waz>

przyswajania przez organizm wiedzy i umiejętności. Badania nad uczeniem się wiążą się w psychologii z tradycją behawiorystyczną, badacze posługują się określoną terminologią wywodzącą się z prac I. P. Pawłowa. Ze względu

100