45321 Zasady Wykładni Prawa L Morawski12

• ■ ■ Zasady wykładni prawa ■ *

szym prawie dyrektywy instrumentalnego nakazu oraz znanej z prawa międzynarodowego dyrektywy implikowanych kompetencji (implied po-wers)^S6. Do tej ostatniej dyrektywy ETS nawiązuje zresztą w swoim orzecznictwie bardzo często. W oparciu o tą dyrektywę ETS uznał, że skoro rozporządzenie unijne nakłada na Radę obowiązek harmonizacji przepisów prawa drogowego w krajach członkowskich, to przyjąć należy, że Rada ma w tym zakresie kompetencję do zawierania odpowiednich umów z krajami członkowskimi⁸⁷.

Osobne miejsce poświęcić należy podejściu intencjonalnemu, czy też używając terminologii tradycyjnej wykładni subiektywnej przepisów prawa unijnego, a więc wykładni odwołującej się do woli, czy też intencji prawodawcy. Wydaje się, że nie odgrywa ona takiej roli jak w przypadku prawa międzynarodowego i podobnie jak w prawie wewnętrznym (a częściowo także w prawie międzynarodowym) znaczenie jej wydaje się maleć. Dzieje się tak z kilku powodów. W prawie unijnym argument z suwerenności, któremu przypisuje się tak istotną rolę w prawie międzynarodowym, nie odgrywa takiej roli, gdyż zgodnie z orzecznictwem ETS (van Gend en Loos, Costa v. ENEL) przyjmuje się, że państwa wstępując do Unii, godzą się tym samym na ograniczenie swojej suwerenności. Podobnie jak w prawie wewnętrznym i międzynarodowym podejmowanie decyzji prawodawczych w UE ma charakter kolektywny, co może sprawiać trudności w identyfikacji intencji podmiotów biorących udział w procesie prawodawczym. Ustalenie wspólnej woli państw członkowskich jest tym bardziej trudne, że interesy, a tym samym intencje państw są często rozbieżne, a decyzje prawodawcze to często rezultat kompromisów. W miarę rozszerzania Unii rola tego argumentu wyraźnie wzrasta. W sytuacji jednak, gdyby udało się ustalić wspólną wolę państw, to powinna mieć ona znaczenie rozstrzygające⁸⁸. W przypadku prawa pierwotnego dochodzi trudność dodatkowa związana z faktem, że obrady są tajne i nie sporządza się z nich żadnych oficjalnych sprawozdań. Daleko lepiej wygląda sytuacja w przypadku prawa wtórnego albowiem na organach unijnych spoczywa obowiązek sporządzenia uzasadnienia dla każdej decyzji prawodawczej (art. 253 TWE⁸⁹) i z uzasadnień takich ETS często korzysta⁹⁰.

⁸⁶    S. M. Grundmann, op. cit,, s. 380; K. Wojtowicz, Suwerenność w procesie integracji europejskiej, |w:J Spór o suwerenność, red. W. J. Woipiuk, Warszawa 2001, s. 167.

⁸⁷    S. M. Grundmann, op. cit., s. 378.

⁸⁸    ibidem, s. 251 i cyt. tam orzecznictwo; P. Justyńska, op. cii,

312 ■