47047 strona7

177

Czy przywozić zwierzęta z urlopu?

mocą siatki. W takich wypadkach pomoże nam rodzaj prostego więcierza. Z łatwością zbudujemy taki mały przyrząd z plastikowej butelki i kawałka nylonowej pończochy (patrz rysunek obok). Za przynętę posłuży nam porcja rybiego mięsa lub część martwego skorupiaka.

Więcierz obciążamy kilkoma kamieniami i zakotwiczamy w pobliżu skalnej szczeliny lub podwodnej groty. Najlepiej pozostawić go tu przez całą noc, ponieważ właśnie wtedy aktywna jest większość krewetek. Taką metodę możemy zastosować także w domowym akwarium, gdzie czasami również będziemy musieli odłowić te niezwykle płochliwe zwierzęta. Dzięki więcierzowi unikniemy wyjmowania ze zbiornika całego wystroju i wyposażenia technicznego.

Z niezwykłą ostrożnością powinniśmy przeprowadzać odłowy ryb. Zwykłą siecią rybacką bardzo łatwo można uszkodzić delikatną skórę i ochraniającą ją warstwę śluzu. Najbardziej rozpowszechniona metoda połowu ryb polega na stosowaniu sieci niewodowych. Ryby napędza się w dużą sieć, którą od góry utrzymują na powierzchni wody pławy wykonane z dębu korkowego. Na dole umieszcza się niewielkie ciężarki. Dzięki temu sieć w wodzie utrzymuje pozycję pionową. Ryby zaplątują się w drobnych oczkach niewodu.

Taka metoda połowu sprawdza się tylko w przypadku większych gatunków ryb. Nie można jej natomiast zastosować do łowienia mniejszych lub bardziej wrażliwych ryb. Takie zwierzęta najlepiej nagonić małą siatką do przezroczystego naczynia lub plastikowej torebki, które następnie szybko zamykamy (patrz rysunek na stronie 175.).

Ryby z rodziny ślizgowatych i inne organizmy morskie żyjące w szczelinach podwodnych skał, można wygonić ze swoich kryjówek uciekając się do pewnego podstępu. Ta metoda jest stosowana głównie przez łowców zwierząt z obszarów klimatu tropikalnego. Polega ona na tym, że do miejsca, w którym schowała się ryba przystawia się plastikową torbę, a z boku skały przewierca się niewielki otwór i wsuwa do niego miękki i długi kij. Potem tak długo szturcha się nim w miejscu schronienia ryby, aż ta, uciekając wpadnie do nastawionej torby.

Wcześniej wszystkie ryby żyjące w niedostępnych miejscach i inne, trudne do złowie

nia gatunki zwierząt, odurzano specjalnymi truciznami. Środki odurzające wstrzykiwano w szczeliny skalne i otwory utworzone w czasie powstawania rafy koralowej. Potem zbierano wypływające z nich organizmy. Po pewnym czasie większość odurzonych ryb zaczynała się wprawdzie zachowywać normalnie, ale często ich organizm był już na tyle uszkodzony, że dochodziło do ich padnięcia. Śmierć często następowała dopiero po kilku dniach, tygodniach, a czasami nawet po kilkunastu miesiącach. Zewnętrznie nie można było stwierdzić żadnych zmian w zachowaniu czy

Pęcherz pławny.

a)    otwarty pęcherz pławny (fizostom - np. u śledzi, szczupaka, ryb łososiowatych). Tylko w tym typie tego organu pęcherz pławny ma bezpośrednie połączenie

z przełykiem.

b)    zamknięty pęcherz pławny (fizoklista -występuje u prawie wszystkich wyżej uorganizowanych ryb kostnoszkieletowych, np. u wszystkich okoniowatych, rogatnicowatych, koników morskich, igliczni itd.).

c)    teoretyczne zmiany w objętości pęcherza pławnego podczas zbyt szybkiego wyciągania złowionych ryb

z głębokości 40 m.

W rzeczywistości pęcherz pławny z opisanego tu przykładu pękłby jeszcze przed dotarciem na powierzchnię wody.

Na poprzedniej stronie: Drop-off (pionowa ściana podwodna) indopacy-ficznej rafy koralowej. W silnie zacienionych miejscach rafy osiedlają się zwierzęta nie tolerujące światła słonecznego. Pośrodku zdjęcia można rozpoznać niewyraźne kontury ostrygi

z gatunku Lopha folium, która w całości została porośnięta przez koralowce rogowe i gąbki (Malediwy).