Pojecie DREWNO strona 2

Dlatego też zwierzę drapieżne musi nie tylko opanować technikę łowiecką, ale też nauczyć się cech wyglądu i zachowania się swojej zdobyczy oraz charakterystyki miejsc, w których można ją znaleźć. Jeżeli ptakowi uda się upolować ćmę siedzącą na pniu drzewa, zapamięta jej barwę i kształt. Później będzie on prawdopodobnie przeszukiwał pnie innych drzew w poszukiwaniu podobnych obiektów. Określony zestaw zapamiętanych cech pokarmu, dzięki któremu można szybciej odnaleźć go także w przyszłości, to tzw. wizerunek poszukiwany. Samice niektórych drapieżników (np. kot domowy, karakal) przynoszą swoim młodym żywe gryzonie. Ma to na celu nie tylko umożliwienie trenowania techniki łowieckiej, ale również nauczenie młodych wyglądu ich pokarmu. Polując na małe. żyjące grupowo zwierzęta (np. owady, gryzonie), drapieżnik koncentruje swoją aktywność łowiecką na tym samym, niew ielkim terenie. Uczy się bowiem, że łatwiej mu schwytać kolejne ofiary' w tym samym miejscu. Wiele gatunków drapieżników ukrywa lub zakopuje część nie wykorzystanego pokarmu, np. lis pospolity ma przynajmniej kilka skry tek, które sukcesywnie znakuje zapachowo moczem. Do d. można zaliczyć również zachowania się roślin i grzybów mięsożernych.

Zob.: łańcuch troficzny; piramida ekologiczna.

drapieżnik, drapieżca, zwierzę, dla którego pokarmem są inne zwierzęta. D. odżywiający się roślinożercami jest konsumentem II rzędu (-> poziom troficzny), sam jednak może być ofiarą dla innych d. - konsumentów wyższych rzędów. Jeśli jest ostatnim ogniwem łańcucha troficznego, nazywa się go d. szczytowym. W ekosystemach lądowych d. szczytowymi są ptaki drapieżne (so-kołowate, sowy) i duże ssaki drapieżne, jak kotowate i psowate, w morskich - duże drapieżne ryby (np. rekiny) i ssaki drapieżne (np. orki). D. mają do czynienia z mniejszą niż roślinożercy obfitością i dostępnością pokarmu, ale pokarm ich jest łatwiejszy do strawienia i ma wyższą wartość energetyczną. D. mają wobec tego krótki przewód pokarmowy, krótki czas trawienia, adaptacje pozwalające przetrwać okres głodu, dobrze rozwinięte zmysły ułatwiające znajdowanie pokarmu; charakteryzuje je duża ruchliwość. D., zwłaszcza kręgowce, rzadziej / innych grup. przejawiają zwykle silny —> terytoria-lizm. Terytorium łowieckie bywa znakowane i aktywnie bronione przez jego właściciela.

Zoh. drapieżnictwo.

drewno, ksylem, tkanka roślinna, niejednorodna, przewodząca wodę i rozpuszczone

a)

Schemat budowy naczyń prolo-ksylemu drewna pierwotnego: a) naczynie pierścieniowe; b) naczynie spiralne (kolorem ciemnobrązowym zaznaczono zdrewniałe fragmenty ściany komórkowej)

Sowa uszata (Asio otus), dra-w niej sole mineralne pobrane z gleby przez t^>,ez"^,k sztzv^,owy w ekosyste-korzenie. Dzięki obecności włókien i mięki-szu pełni dodatkowo funkcję wzmacniającą i spichrzową. Elementami przewodzącymi (trachcalnymi) są: cewki występujące u większości paprotników i nagonasiennych oraz naczynia występujące u niektórych paproci i nagonasiennych oraz u okrytonasiennych.

Ze względu na termin różnicowania wyróżnia się dwa rodzaje d.: pro to ksylem i me-taksylem; ze względu na pochodzenie: d. pierwotne i d. wtórne. Protoksylem to różnicujące się w najmłodszych, rosnących jeszcze na długość częściach rośliny elementy d. pierwotnego. W skład protoksylemu wchodzą cewki lub naczynia oraz miękisz. Elementy przewodzące są ułożone w postaci pojedynczych rzędów cewek, leżących jedna nad drugą, lub pojedynczych naczyń otoczonych miękiszem. Naczynia protoksylemu mają specyficzną budowę, umożliwiającą im bierne wydłużanie się w miarę wzrostu sąsiednich tkanek. Drewniejąca wtórna ściana komórkowa tych naczyń ma postać pierścic-niowatych listew. Większa część ściany komórkowej pozostaje celulozowa; a w czasie dojrzewania członów naczyń są z niej wytrawiane węglowodany, przez co ściana naczyń protoksylemu staje się rozciągliwa i bardzo łatwo przepuszcza wodę. Funkcjonowanie naczyń protoksylemu trwa krótko, zwłaszcza w szybko rosnących organach. Chociaż naczynia są wzmacniane przez zdrewniałe listwy, przy intensywnym rozciąganiu ściany zapadają się do wewnątrz i naczynie ulega zgnieceniu. Metaksylcm to elementy d. pierwotnego wykształcające się w starszych częściach rośliny po zakończeniu wzrostu na długość. Składa się z naczyń lub cewek, mięki-szu i włókien. Naczynia metaksylemu mają średnicę znacznie większą niż naczynia protoksylemu, inaczej także jest zbudowana ich ściana komórkowa. W naczyniach drabinkowych i siatkowych zdrewniała ściana wtór-