47802 str 28 29

wanego karabinu maszynowego z zamiarem ostrzelania ciekawskiego Niemca. Na szczęście Larsen powstrzymał go od tego w odpowiednim momencie.

Po oddaleniu się samolotu przystąpiono do wodowania i umocowania torped. Była to ciężka praca, gdyż ze względu na kamieniste dno statek nie mógł stanąć na kotwicy. Dopiero rankiem następnego dnia wszystko było gotowe.

Nagle w oddali pokazała się niewielka łódka, w której samotny mężczyzna, zawzięcie wiosłując., płynął w kierunku „Arthura”. Anglicy schowali się pod pokładem. Do przyjęcia nieznajomego przygotował się Larsen i mechanik Bjórnóy.

Przybysz był starszym już człowiekiem, prawdopodobnie rybakiem, zdradzał dużą ciekawość i gadatliwość.

—    Skąd się tutaj wzięliście? — zapytał.

—    Popsuł się nam motor — odpowiedział Larsen.

—    A to są wasze sieci? — pokazał na pokrywy torped.

—    Naturalnie — odparł Larsen.

—    To co wy łowicie? — zaczął znowu stary i nie czekając odpowiedzi spojrzał na statek, gdzie w promieniach słońca przebijał metaliczny połysk torped.

—    A co to jest? — zawołał zdziwiony.

—    Tym niszczymy miny — odpowiedział Larsen.

—    Wy pewnie łowicie dla Niemców? — podejrzliwie zapytał stary.

—    A tak — padła spokojna odpowiedź Larsena.

—    Czy macie Niemców na statku? — na wpół ze strachem zagadnął stary.

—    Oczywiście, śpią na dole.

Ukrywając rosnące zdenerwowanie Larsen zastanawiał się co dalej robić. Stary był zbyt ciekawy, a poza tym nie wiadomo po co się tutaj znalazł. Jak się go pozbyć? Ale tajemniczy przybysz sam przyszedł z pomocą.

—    Wiecie chłopcy, z masłem jest teraz krucho... Larsen o mało nie roześmiał się ze szczęścia.

A więc stary chciał wyżebrać u nich trochę żywności! Skinął na Bjórnóya; ten przyniósł solidną porcję masła.

—    Dziękuję, bardzo dziękuję. Nie chciałem tak dużo! — usprawiedliwiał się stary i już chciał odpłynąć od burty „Arthura”.

Ale teraz Larsen miał ochotę na pogawędkę. Zapytał starego o nazwisko, o miejsce zamieszkania,

0    rodzinę. Dowiedział się, że stary ma córkę, mężatkę. Usłyszał również o jej mężu i o ich mieszkaniu. Stary wyraźnie cieszył się mogąc opowiadać o swojej rodzinie. Ale Larsen ostro przerwał mu.

—    Dosyć! Teraz słuchaj co powiem! Jeżeli komukolwiek piśniesz chociaż jedno słowo o nas — to długo nie pociągniesz — ani ty, ani twoja córka. Wygadałeś się, wiemy gdzie ciebie szukać i na pewno znajdziemy cię, jeżeli gdziekolwiek wypaplesz co tutaj widziałeś. Pamiętaj o tym! A teraz zmykaj,

1    to czym prędzej!

29