50256 skanowanie0144

Zachwyt jedni płodzi ból rozpadu —

Wnętrzna moc skupienia wnet na zewnątrz Jak wezbrana lawa się rozprasza —

Duch nie może zawrzeć w sobie cudu —

Wre pod wodospadem płytka czasza —

Pryska skier miliardem w otchłań pustą I zostawia suche dno mym ustom.

Zachwycone światłem rwą się skrzydła —

Pierś wezbrana dymi żądzą lotu —

Lecę — ziemia kłębem mgły w głąb znikła — Złota brama świeci w chmurach nieba.

Ach! i nagle trzask się rozległ głuchy —

Straszny mrok zawrotu padł na oczy---

— To w odwieczne uderzyłam sidła!

To krew bucha z mózgu w spiekłe usta!

Płynie krew z otwartej znowu rany —

Toczy się wieczysta krwi kaskada —

Miecz tworzenia rozdarł świeżą bliznę —

Krew się toczy — w czarną otchłań spada — Pękła pierś wezbrana — pryska czasza —

Skier miliardem, szydem piekieł dzwoni —

O boleści! klątwo! grzechu!--Tworzę!

Jak za kulą w morze rwie skazaniec,

Spadam w chaos, w wir, — uderzam w skałę — Wrywam się jak granat w nią — wybucham — Piorunowym lotem gardzi niebo —

Między prochy wraca piorun nieba!

Bije w łono ziemi — i wytapia

Kryształ mętny--ludzkich tworzeń słowo!

Cichą mgłą wymknęłam się odmętom I do słońca płynę wciąż lotniejsza —

Pod ognistym wzrokiem jego twarzy W purpurowy płomień rozwichrzona.

— Nagle — jakby między niebios stropem Gorejącym a dymiącą ziemią Rozsunięto lodu płynną taflę,

By nie spłonął świat od ognia słońca —

Nagle na mój wzbity dym — na duszy

Mej kadzidło wniebowzięte — spada

Mróz — mgłę ścina w grad — w dół spycha — zwala —

I spadam — spadam — spadam — spadam —

Ja obłok niemy — gradem słów!

Tworzeniem zmiera mi dzień każdy,

W proch lecą szczeble do wieczności —

Słońce gra w niebie — huczy morze —

Gna z wiatrem niwa zbóż pachnąca —

Bezcenne księgi leżą w pyle —

Księga mej duszy — księga świata —

Czas dzień za dniem pożera — spala —

W śmierć toczy się me krótkie życie —

A ja szalona, ja nieszczęsna,

Wyjąc swą wiekuistą raną

Grzęznę w rozpuście twórczej męki —

W otchłani czarnej, złej — wzbronionej —

289