50768 thots12

W końcu jednak znaleźli się szczęśliwie na lądzie Z bagażami. Co prawda dość chmurni,

Gdyż krajobraz przy pierwszym pobieżnym przeglądzie Zdał się składać z przepaści i turni.

Brząkacz trafnie ocenił smętny nastrój swych ludzi I stosowne na taką złą chwilę

Wyrzępolił dowcipy, myśląc, że ich pobudzi:

Lecz załoga stękała i tyle.

Więc wydzielił im hojnie raz araku, raz rumu I polecił usiąść na piachu.

Był doprawdy wspaniały, kiedy stał wśród fal szumu,

Z przemówieniem na ustach, bez strachu.

„Skłońcie ucha, rodacy! przyjaciele! Rzymianie!

(Tu, ponieważ wzruszał ich antyk,

Okrzyk wznieśli trzykrotny, mówcę czcząc przez powstanie, A on porcje wlał, większe od tamtych.)

Płynąc wiele miesięcy, a tygodni tym więcej (Skoro miesiąc ich cztery oznacza),

Nikt z nas dotąd nie przyparł (ja to mówię, wasz szyper) I nie widział żadnego żmirłacza!

Wiele dni i tygodni o wzniesionej kotwicy (Jako tydzień siedem dni liczę)

Żeglowaliśmy... lecz wciąż naszej chętnej źrenicy Uchodziły żmirłacze zwodnicze!

Słuchaj, wierna załogo, bo zapytać was mogą,

Kędy się zwierzynę osacza,

O pięć znaków. Z tych znaków pozna każdy z junaków Prawdziwego jak złoto żmirłacza.

Przejdźmy jeden po drugim. Pierwszą ważną oznaką Posmak mdły i wodnisty, lecz chrupki,

Niby surdut, co w pasie ciasny, w smaku wszelako Jest jak błędny ognik maciupki.