51325 IMGi40

wykonać polecenie, dzieci te potrzebują o wiele więcej czasu niż rówieśnicy. Na postawione pytanie reagują z opóźnieniem. Powolność procesów ruchowych i poznawczych utrudnia uczenie się i funkcjonowanie w przedszkolu i szkole. Dzieci te z reguły wkładają dużo wysiłku w naukę, lecz nie osiągają sukcesów w nauce. Często dzieci zahamowane psychoruchowo postrzegane są przez nauczycieli, jako dzieci leniwe, unikające wysiłku umysłowego, mało zdolne, a nawet niesłusznie dopatrują się u nich obniżenia sprawności umysłowej. Te stwierdzenia są niesłuszne, ponieważ dzieci te wykazują prawidłowy rozwój umysłowy, a ich poziom inteligencji nieraz jest wyższy od przeciętnego. Dzieci zahamowane psychoruchowo często określane są także jako dzieci nieśmiałe.

Przyczyny zahamowania psychoruchowego

Bezpośrednią przyczyną zahamowania psychoruchowego od strony fizjologicznej jest przewaga w układzie nerwowym procesów hamowania nad procesami pobudzania. Przyczynami mogą być czynniki organiczno--biologiezne. uszkadzające centralny układ nerwowy w’ okresie płodowym i okołoporodowym. Zwraca się również uwagę na czynniki genetyczne.

Zahamowanie psychoruchowe może wystąpić również na skutek wyuczonego sposobu zachowania, w którym dominują reakcje hamowania. Odruchy warunkowe o charakterze hamulcowym objawiające się powstrzymywaniem od reakcji nakładają się na zaburzone podłoże procesów’ neurodynamieznych. „Zahamowanie jest więc najczęściej nieprawidłowym regulowaniem przez dziecko stosunków z otoczeniem, będącym efektem niewłaściwego wychowania, a zwłaszcza negatywnych reakcji na samodzielną działalność dziecka'"*¹.

Wśród czynników’ społecznych mających wpływ na zahamowanie psychoruchowe decydującą rolę odgrywa rodzina, jak również niewłaściwe sytuacje w przedszkolu lub szkole.

M, Bogdanowicz, Psychologio Miniczno dziecko o wfefat płz&dszjkolKyoł, WSiP, Warszawa 1983, s, 222,