57061 strona (64)

100 — -

nm

BARWY

eV

Ryc. 2.6. Widmo promieniowania słonecznego

180 -

200-

UV Schumana

uv-c

8,1

290

315

400

400-440

440-470

470-480

480-490

490-495

495-560

560-570

570-575

575-590

590-600

600-620

620-700

700-780

780

1500

4000

15 000

UV - B UV - A

fioletowa

indygo

błękitna

niebieska

niebieskozielona

zielona

zielonożółta

żóha

żóltopomarańczowa

pomarańczowa

pomarańczowoczerwona

czerwona

ciemnoczerwona

ś	W
w	i d
i	z
a	i
t	a
ł	1 n
o	e

3,45

2,85

2,70

2,50

2,15

2,10

1,97

1,60

IR - A

0,80

IR - B

	: ir -c

0,20

0,07

Karol Dorno, szwajcarski lekarz, prowadził w Davos, na przełomie wieku XIX i XX, rozległe badania nad helioterapią. Na jego cześć promienie UV nazwano zakresem Dorno. W tym samym czasie Rollier, w zakładzie helioterapii w Leysin, opracował dawkowanie naświetlań słonecznych dla przewlekle i obłożnie chorych. Od tego czasu sanatoria buduje się z balkonami i tarasami mającymi służyć ekspozycji na Słońce.

Opracowano długą listę chorób, które leczono skutecznie helioterapią. Należały do nich: gruźlica skóry, kości i stawów, a także płuc, krzywica, przewlekłe ropienia o genezie nieswoistej, prawie wszystkie postacie gośćca, liczne choroby skóry, w tym: egzemy, czyraczność, łuszczyca, owrzodzenia podudzi i wiele innych. Lista ta byłaby aktualna do dziś, gdyby nie nowoczesne środki, głównie farmakologiczne, które są skuteczniejsze.

Powodzenie helioterapii spowodowało poszukiwanie sztucznego źródła światła leczniczego. Pierwsze lampy emitujące UV działały na zasadzie łuku elektrycznego. Taką lampę skonstruował N. R. Finsen, lekarz duński, który odkrył lecznicze działanie

64