58625 Obraz@6

466 Piotr Zawojski

trowej film jest eksperymentem w zakresie antynarratywnego opowiadania wizualnego podporządkowanego zasadzie repetytywności, która jest także wyznacznikiem skomponowanego przez Eno soundtracku. Wzajemne napięcie pomiędzy kolorem a muzyką pozwala, wedle samego reżysera, na ulokowanie tej realizacji w tradycji „muzyki chromatycznej”¹, jednocześnie oczywiste -wydają się odniesienia zarówno do malarstwa (jak to miało miejsce w przeszłości w przypadku filmu abstrakcyjnego), jak i analogie muzyczne w zakresie konstruowania kompozycji audiowizualnej opartej na precyzyjnym zintegrowaniu wszystkich elementów tworzących strukturę filmową. . -

Tych kilka faktów pokazujei#; pracą z obrazami (nie tylko wskutek studiów odbytych, na ucżelni artystycznej i doświadczeń malarskich) ff Rozpoczęła się w tym samym momencie, kiedy Eno zaczął zajmować się profesjonalnie muzyką. Jednakże ten aspekt jego działalności ciągle chyba jest mało znany, a przy tym niedoceniany To zapewne szerszy problem, nad którym warto się zatrzymać. Mamy bowiem do czynienia z paradoksem polegającym na tym, że świat muzyki i większość^dbior-ców postrzega Briana Eno prawdopodobnie przede wszystkńmprzez pryzmat jego dokonań producenckich, zwłaszcza w kontekście szeroko rozumianej muzyki popularnej^{2 3 4}. W istocie lista wykonawców i płyt, jakie wyprodukował, jest imponująca - wystarczy wspomnieć jedynie © Robercie Frippie, Genesis, U2, Talking Heads, Davidzie Bowie, Davidzie Byrnie, Johnie Cale’u, Devo, Television, Paulu Simonie, Lufie Anderson, Cluster, Depeche Modę, Primal Scream, Ultravox, Nic,o, Heroldzie Buddzie, Laraaji, Robercie Wyatcie i wielu, wielu mnyek

1

   Por. M. Le Gńce: Experimental Cinema in the DigitalAge. Londot^JOOl, §. 265— 266. Na temat muzyki w filmach Le Grice⁵a por. D. McMahbn: An Analym"of the Somdtrack in the Work of Malcolm Le Gńce (http://archive.sensesofcinema40^^ffl| tents/06/38/soundtrack_le_grice.html - data dostępu: 28.06.2010). .

2

   Określenie to jest bardzo wieloznaczne; bez wnikania w zawiłe kwestie termi

3

nologiczne, można wykorzystać definicję Chrisa Cutlera: „Termin «populama» oznacza

4

każdą muzykę wykorzystującą instrumenty elektryczne, różne nieoperowe style śpiewu

5

lub też przeznaczoną do tańca. Muzyka «populama» jest przeciwstawiana fez chwili wahania - «klasycznej», która w tym kontekście wiąże się ze wszystkimi formami komponowanej muzyki koncertowej, bez względu na epokę powstania, w tym/oprócz musi-que concrłte”. C. Cutler: O muzyce popularnej. Pisma teorety czno-kry tyczne. Przeł.ioprac. I Socha. Kraków 1999, s. 15.