59914 IMG98

Rozwijanie chromatogramów. Płytki szklane o wymiarach 20 x 20 cm odtłuszczone, wymyte i wysuszone pokryć zawiesiną żelu krzemionkowego składającą się z 2,5 g żelu krzemionkowego i 7 cm³ wody i suszyć w temperaturze 80° C w ciągu 30 min. Na punkty startowe płytek nanieść roztwory wzorcowe i badane. Rozwijać chromatogram techniką wstępującą w jednym z podanych układów rozpuszczalników do momentu, aż czoło rozpuszczalnika osiągnie odległość ok. 16 cm.

Wywoływanie i identyfikacja cukrowców. Po wysuszeniu płytek spryskać jednym z wyżej podanych odczynników wywołujących. Identyfikację plam przeprowadzić na podstawie barwy i wartości współczynników Rf dla cukrów wzoroowych i badanych.

W tab. 15 podane zostały wartości Rg dla układu rozwijającego (1) i zabarwienia plam po spryskaniu odczynnikami wywołującymi (1,2).

7.5. PIŚMIENNICTWO

[1]    Badanie i ocena jakości produktów spożywczych, red. I. Iwińska PWE, Warszawa 1974.

[2]    Bodgach J, Pluszyński E., Metody badania żywności, WPLiS, Warszawa 1967.

[3]    Budsławski J, Z. Drabent, Metody analizy żywności, WNT, Warszawa 1972.

[4]    Haesler G., K. Miselhorn, Chromatographischer Nachweis verschider Zuckerarten tergore-nen Kirsch-Maischen, „Z. Lebensm. - Unters." nr 129, 1965, S. 222.

[5]    Jacórzyński B, J. Kwaśniewska, Oznaczanie mono- i oligosacharydów w preparatach białka sojowego i mlecznego „Roczniki PHZ” nr 29, 1978, 43.

[6]    Krauze S, Z. Bożyk, L. Piekarski, Podręcznik laboratoryjny analityka żywnościowego, PZWL, Warszawa 1966.

[7]    Lowman D. W., Bibliography — Methods of Sucrose Analysis, „J. of Am. Soc. Sugar Beet Techn. 2(T, nr 3, 1979, s. 233.

[8]    Moll A„ Serienmethoden zur Bestimmung der Zucker der Kartoffelknolle, „Nahrung” nr 10,

1966,    s. 473.

[9]    Opieńska-Blauth J„ A. Waksmundzki, M. Kański, Chromatografia, PWN, Warszawa 1975.

[10]    Roe J. H., J. H. Epstein, N. P. Goldsein, J. Biol. Chem.,” nr 179, 1949, s. 839.

[11]    Skupin J„ J. Chełkowski, D., Olejnik, Ćwiczenia z metod analizy żywności, WSR, Poznań 1969.

[12]    Stahl E., DUnschicht-Chromatographie, Sprienger Verlag, Berlin —Heidelberg—New York

1967.

[13]    Towaroznawstwo produktów spożywczych, red. A. Lempka, PWE, Warszawa 1975.

[14]    Zagrodzki S, Z. Niedzielski, M. Maro, Spektrofotometryczne oznaczanie cukrów w koncentratach soków owocowych „Przemysł Spożywczy” nr 23, 1969, s. 4.

Rozdział 8. OZNACZANIE ZAWARTOŚCI BIAŁEK

8.1. PODSTAWY TEORETYCZNE

Jednym z podstawowych składników odżywczych w produktach żywn ciowych są białka, będące głównym przedstawicielem związków azotowych artykułach żywnościowych. Obok substancji białkowych w produktach ży nościowych mogą również występować produkty ich rozkładu (polipepty peptony) lub substancje azotowe niebiałkowe, należące do różnych gr chemicznych związków organicznych. Wszystkie substancje azotowe w ani zie żywności składają się na tzw. azot ogólny.

Rozpatrując elementarny skład białek, wynika, że zawierają one prai stałą liczbę azotu, która wynosi przeciętnie ok. 16°/o* co stanowi 6,25 czę wszystkich pierwiastków zawartych w białku (100:16 = 6,25). Za wart < białka obliczana jako iloczyn masy azotu ogólnego i przeciętnej zawarte azotu w białkach nosi nazwę białka surowego.

Jednak białka charakterystyczne dla poszczególnych produktów żywi ciowych wykazują odchylenia od przeciętnej zależnie od ich specyficzr składu. W związku z tym stosuje się tzw. mnożniki białkowe, które są n dla poszczególnych produktów.

Mnożniki białkowe przyjmują wartości, np. dla:

białka żółtka jaja kurzego	- 6,67
białka mleka	- 6,38
białka mięsa	- 6,25
białka jęczmienia, kukurydzy,
rzepaku, fasoli	- 6,00
białka żyta, pszenicy, owsa,
grochu, bobu	- 5,70
białka łubinu, orzeszków ziemnych	- 5,50