60336 skanuj0022 (178)

Podsumowanie

Nie przypadkowo na pierwszym miejscu na rysunku wymieniem są rodzice. Oni są z dzieckiem najbliżej, widzą je w różnych, podczas gdy specjaliści tylko w określonych sytuacjach. Rodzice są „specjalistami od swoich dzieci” i o tym nie powinni zapominać pomagający, którzy jeszcze zbyt często nie potrafią nawiązywać symetrycznych relacji z nimi.

Pomoc udzielana dziecku musi być oparta na zasadach i mieć określony cel, czyli jasność tego, do czego dążymy. Rozróżnienie celów krótko - i długoterminowych pozwala na monitorowanie osiągnięć, zmianę celów, metod pracy, dostarcza satysfakcji dziecku i dorosłemu.

Niedoceniane, szczególnie w systemie edukacji, są „warunki”. Wkrunki to nie tylko pomieszczenie, osoba nauczyciela czy pomoce do pracy, lecz także wsparcie edukacyjne i konsultacyjne pracy nauczyciela mającego w klasie dzieci z FAS (także z innymi niepełnosprawnościami), terapeuty pedagoga szkolnego. Praca z dziećmi to praca swoją wiedzą, umiejętnościami oraz (a może przede wszystkim) swoją osobą. Nie dbanie o osobę prowadzi do szybkiego wypalania się osób pomagających, braku zaangażowania w pracę, w końcu do lekceważenia problemów dziecka bądź obwiniania je za nie.

Aby pomoc mogły otrzymywać dzieci jej potrzebujące, nie wystarczy nauczyciel-pa-

sjonat, konieczne jest spełnienie innych warunków, m.in.:

•    bezwzględne przestrzeganie istniejącego prawa;

•    wprowadzenie nowych zapisów dotyczących praw dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, na przykład dostosowanie tempa edukacji do możliwości dziecka;

•    zwiększenie ilości godzin nauczania indywidualnego i zajęć rewalidacyjnych;

•    tworzenie zintegrowanych systemów pomocy (specjaliści — rodzic — nauczyciel);

•    ciągła edukacja i wsparcie nauczycieli i innych pracowników systemu edukacji;

•    zwiększenie nakładów finansowych na pomoc psychologiczno-pedagogiczną.

Dzieci nie są w stanie same „zawalczyć" o swoje prawa, to obowiązek nas - dorosłych.