63704 Obraz 1 (10)

Rozdział II. Przeniesienie działań wojennych na tereny Polski

Intensywne wzmocnienia Grupy Armii „Środek” nie uchroniły od odwrotu jej sił rozbitych w operacji „Bagration”. Pod koniec pierwszej dekady lipca działania rozciągnęły się na tereny Łotwy i Litwy oraz zbliżały do obecnych wschodnich granic Polski.

Na północnym skrzydle Grupy Armii „Środek” walki toczyły się w rejonie Dźwińska oraz pod Wilnem, które niebawem zostało okrążone i znalazło się na tyłach przesuwającego się frontu. W mieście próbował stawiać opór niemiecki garnizon pod dowództwem gen. Reiniera Stahela (tego samego, który następnie jako komendant wojskowy Warszawy ze szczególną bezwzględnością rozprawiał się z powstańcami). 12 lipca opór ten został jednak złamany. Na operacyjnym kierunku wileńskim wojska 3 Frontu Białoruskiego przerwały organizowaną kolejną próbę obrony i rozwinęły powodzenie zarówno na Kowno, jak i Olitę.

W centrum wojska 2 Frontu Białoruskiego pozostawiły daleko za sobą Mińsk, udaremniły niemiecką próbę obrony na kierunku nowogródzkim i kontynuowały natarcie na Mosty nad Niemnem i Wołkowysk.

Na południowym skrzydle Grupy Armii „Środek” nacierały siły prawego skrzydła I Frontu Białoruskiego. W jego skład wchodziły następujące związki operacyjne:

48 A gen. por. Prokofija Romanienki:

65 A — gen. płk. Pawła Balowa;

28 A gen. por. Aleksandra Łuczyńskiego;

61 A —gen. płk. Pawła Biełowa;

Grupa Konno-Zmcchanizowana (4 KKawGw i 9 KPanc) — gen. por. Issija Plijewa

I KPancGw — gen. Michała Panowa;

I KZmech gen. Siemiena Kriwoszeina;

grupa rejonow umocnionych.

Zgrupowanie to liczyło 20 czerwca 435 tys. ludzi, 7561 dział i moździerzy, 749 wyrzutni rakietowych, 1297 czołgów i dział pancernych oraz 2033 samolotów bojowych ¹.

Bietorusskaja opieracija w cifrach. ..Wojenno Istoriczcskij Ż.umał" 1964, nr 6. s. 77.