64967 str04 (15)

SAMOLOTY MYSLIWSKO-SZTURMOWE MiG-17F (l.im-S) W LOCIE

być podwieszane pod skrzydłami na uniwei-salnych zamkach bombowych D4-S0 bomby o masie 100 lub 250 kg. Właśnie taka kombinacja uzbrojenia strzeleckiego i bombowego umożliwiała zastosowanie samolotu MiG-17 przeciw celom naziemnym, a tym samym do wsparcia własnych wojsk. W ostatniej serii samolotów możliwości te jeszcze zwiększyło zabudowanie w odległości 3,20 m od osi kadłuba dwóch wsporników podskrzy-dłowych przeznaczonych do podwieszania zasobników wyrzutni z niekierowanymi pociskami rakietowymi klasy „powietrze-ziemia” typu LR-130, kal. 130 mm.

Zabudowanie do przedniej części kadłuba złożonego systemu celownika radiolokacyjnego lzumrud zapoczątkowało powstanie nowej wersji samolotu oznaczonej MiG-17P (litera P była pierwszą literą wyrazu piere-chwiatczik — przechwytujący). System antenowy tego celownika umieszczono w małym nosku na górnej krawędzi wlotu powietrza, w związku z czym wlot ten przybrał w górnej swej części kształt nieco wydłużony, a przednią cześć kadłuba przekonstruowano aż po wręgą nr 9. W ten sposób otrzymano nową wersje myśliwca przechwytującego, który mógł działać również w trudnych warunkach atmosferycznych zarówno w dzień, jak i w nocy. Uzbrojenie jego składało sie z 3 działek NR-23 kaL 23 mm. Wersja MiG-17P stosowana w jednostkach obrony powietrznej nie doczekała sie wielkiego rozpowszechnienia, ponieważ w tym czasie była już przygotowywana do produkcji nowa wersja samolotu MiG-17, oznaczona początkowo svmbolem SF, a następnie nazwana oficjalnie MiG-17F.

Była to wersja myśliwsko-szturmowa samolotu, bez celownika radiolokacyjnego, różniąca sie od prototypu SI, przede wszystkim inną odmianą turbinowego silnika odrzutowego WK-1F z krótkim dopalaczem, którego regulowana dysza wylotowa wystawała z kadłuba. Silnik ten miał ciąg 2700 kG bez dopalania i 3380 kG z dopalaniem. Zastosowanie dopalacza pozwoliło na uzyskanie większego o 25% ciągu statycznego silnika. Przyczyniło się to do zwiększenia podstawowych osiągów samolotu. Dopalacz włączany jest

przez pilota podczas startu i w locie w czasie pościgu za nieprzyjacielem. Litera F przy oznaczeniu tej wersji samolotu jest pierwszą literą wyrazu forsirowannyj — z dodatkowym dopalaniem. Z powodu zastosowania nowego silnika zwiększono średnicę tylnej części kadłuba od wręgi 26 do 30 i ją przekonstruowano. Zmieniono także jej zakończenie. Siłowniki hydrauliczne sterujące hamulcami aerodynamicznymi umieszczono na zewnątrz kadłuba w' owiewkach. Nieco inna była także instalacja elektryczna w związku z zastosowaniem dopalacza i koniecznością jego sterowania. Od wyprodukowanego samolotu MiG-17F o numerze seryjnym 415 351 zaczęto stosować radiodalmierz SRD-1M, współpracujący z celownikiem ASP-3NM i stacją alarmującą „ochrony ogona” Sirena 2. Bezpieczne opuszczanie samolotu w razie awarii przy dużych prędkościach lotu zapewniał nowy stabilizowany fotel wyrzucany. Uzbrojenie takie same, jak w samolocie MiG-15bis, składało się z 2 działek NR-23 kal. 23 mm i 1 działka N-37D kal. 37 mm.

Wmontowanie do przedniej części kadłuba samolotu MiG-17F systemu celownika radiolokacyjnego RP-5 (lzumrud), analogicznego jak w’ wersji MiG-17P oraz uzbrojenia składającego się z 3 działek'NR-23 kal. 23 mm, dało początek now^Tej wersji oznaczonej MiG-17PF. Była to wersja myśliwska, przeznaczona do przechwytywania i zwalczania celów w trudnych warunkach atmosferycznych w dzień i w nocy. System radioloka-

4