68666 OMiUP t1 Gorski 6

3.2.1.4. SPRĘŻANIE WIELOSTOPNIOWE

W miarę wzrostu sprężu a = p/p_ss wzrasta końcowa temperatura sprężanego czynnika. Przy założeniu, że m = 1,4 (sprężanie adiabatyczne) dla powietrza sprężanego od ciśnienia początkowego p_ss = 0,1 MPa i t, = 20°C, temperatura końcowa t₂ dla różnych ciśnień końcowych p_t zmienia się według krzywej przedstawionej na rysunku 3.6.

0,2    0,3    0,4    0,5    0,6 OJ 0,8    0,9    1,0 p [MPa]

Rys. 3.6. Zależność temperatury końcowej od ciśnienia sprężania (p_ss = 0,1 MPa, t₁ = 20°C).

Jak widać z wykresu, już przy ciśnieniu p_t = 0,55 MPa temperatura końcowa czynnika wynosi 200°C. Ze względu na smarowanie sprężarki (gładzi cylindrowej i zaworów) temperatura końcowa sprężanego czynnika nie powinna przekraczać 220°C (por. rys. 3.6).

Problem zbytniego podwyższania temperatury sprężonego czynnika jest częściowo rozwiązywany drogą chłodzenia cylindra i pokrywy sprężarki. Metoda ta jest jednak mało skuteczna, choćby ze względu na krótko trwający okres sprężania czynnika w cylindrze.W praktyce maksymalną dopuszczalną temperaturę sprężanego czynnika (powietrza) osiąga się już przy sprężu a = 7    8. Dalsze

zwiększania sprężu jest niemożliwe ze względu na utrudnienie smarowania, które może nawet zupełnie ustać wskutek koksowania, a następnie spalania oleju smarowego. Równocześnie ze wzrostem sprężu rośnie zużycie mocy i maleje współczynnik przetłaczania X. Dlatego, aby umożliwić sprężanie powietrza do ciśnień końcowych, wyższych niż wynika z wartości sprężu a = 7    8, stosuje się

sprężanie wielostopniowe z międzystopniowym chłodzeniem sprężanego czynnika .

206