74546 Picture
8 (2)

30

cd. tabeli 4

	Kwas		Anion	Sól, wodorosól
H,Mn04	manganowy (VI)	MnO;^- HMnO: 4	manganianowy (VI) wodoromanganianowy (VI)	manganian (VI) wodoromanganian (VI)
HNO,	azotowy (V)	NO-	azotanowy (V)	azotan (V)
hno2	azotowy (HI)	NO;	azotanowy (111)	azotan (III)
h3po4	(ortofosforowy (V)	poj- hpo4- h2po4-	fosforanowy (V) monowodorofosforanowy (V) diwodorofosforanowy (V)	fosforan (V) monowodorofosforan (V) diwodorofosforan (V)
h3po3	fosforowy (III)	po3^3- HPOf- h,po3-	fosforanowy (III) monowodorofosfora nowy (III) diwodorofosforanowy (III)	fosforan (III) monowodorofosforan (Ml) diwodorofosforan (III)
h;so4	siarkowy (VI)	so4-- HSO-	siarczanowy (VI) wodorosiarczanowy (VI)	siarczan (VI) wodorosiarczan (V!)
H,SO,	siarkowy (IV)	so|- HS03	siarczanowy (IV) wodorosiarczanowy (IV)	siarczan (IV) wodorosiarczan (IV)
H4Si04	(orto)krzemowy (IV)	Si04^4-	krzemianowy (IV)	krzemian (IV)
H,SiO,	metakrzemowy (IV)	Si03^2-	metakrzemianowy (IV)	metakrzemian (IV)

Źródło: opracowanie własne na podstawie |7, )2|.

W nazwie związków koordynacyjnych, w tym jonów kompleksowych, podaje się nazwę i liczbę ligandów, używając jako przedrostków liczebników greckich, następnie atom centralny i jego wartościowość. Jony kompleksowe w postaci kationów przybierają końcówkę rzeczownika, np. jon [Ag(NH₃)₂]⁺ jest to kation diaminasrebra (I), natomiast aniony przyjmują końcówkę -owy, analogicznie jak aniony reszt kwasowych, np. |Fe(CN)₆]³“- anion heksacyjanożelazianowy (111).

2.2. Reakcja dysocjacji 2.2.1. Uwagi wstępne

Substancje chemiczne rozpuszczone w wodzie (lub innym rozpuszczalniku polarnym) dzieli się na elektrolity i nieelektrolity. Kryterium tego podziału jest przewodnictwo prądu elektrycznego. Roztwory elektrolitów przewodzą prąd elektryczny wskutek tego, że ulegają dysocjacji elektrolitycznej (4, 5, 7, 12]. Nieelektrolity nie ulegają dysocjacji, czyli ich wodne roztwory nie przewodzą prądu elektrycznego. Do nieelektrolitów należą tlenki i wodorki niereagujące z wodą oraz większość substancji organicznych, np. metan, sacharoza, glukoza, alkohol metylowy, alkohol etylowy, aceton.

Dysocjacja jest to proces rozpadu cząsteczek związków na jony obdarzone ładunkiem dodatnim - kationy lub ładunkiem ujemnym - aniony. Dysocjacji ulegają kwasy nieorganiczne, wodorotlenki i sole. Wielkość przewodnictwa roztworów zależy od liczby zdysocjowanych cząstek w roztworze, która zależy od rodzaju elektrolitu.

Roztwory zdysocjowane prawie całkowicie określa się mianem elektrolitów mocnych, natomiast zdysocjowane częściowo (lub w niewielkim stopniu) nazywa się elektrolitami słabymi.

Podział elektrolitów na słabe i mocne wynika z wielkości charakterystycznych dla danego roztworu, czyli wartości stałej dysocjacji K oraz stopnia dysocjacji a.

Stała dysocjacji K. Jest to stała równowagi reakcji dysocjacji, którą można zapisać w ogólnej postaci jako reakcję:

-    nieodwracalną dla elektrolitów mocnych, AB -» A* + B~,

-    odwracalną dla elektrolitów słabych, AB ** A* + B~.

Stała dysocjacji jest to stosunek iloczynu ze stężeń jonów do stężenia formy niezdysocjowanej:

„ _[A⁺]-un

W przypadku elektrolitów dysocjujących wieloetapowo stała dysocjacji dla każdego z etapów ma inną, coraz mniejszą wartość. Stała dysocjacji zależy wyłącznie od rodzaju elektrolitu oraz od temperatury, a nie zależy od stężenia roztworu.

Stopień dysocjacji a. Jest to stosunek liczby cząstek zdysocjowanych n. (lub liczby moli jonów) do ogólnej liczby cząstek elektrolitu n₀ (liczby moli danego elektrolitu):

ot = -Ł    lub a = —100%.

*0 «0

Stopień dysocjacji osiąga wartości:

0<a< 1

lub wyrażone w procentach:

0% <a < 100%.

Stopień dysocjacji zależy od:

-    rodzaju substancji rozpuszczonej,

-    rodzaju rozpuszczalnika - ta sama substancja, np. NaOH, rozpuszczona w wodzie jest zdysocjowana prawie całkowicie, natomiast rozpuszczona w benzenie jest zdysocjowana tylko w 1%,