Normalny efekt Zeemana stanowi piękny przykład tego, że w fizyce klasycznej można otrzymać wynik podobny do wyniku uzyskanego w ścisłej teorii kwantowej. Aby jednak oprzeć otrzymane wcześniej wyniki na solidnych podstawach, opiszemy teraz zjawisko Zeemana w ramach ścisłej teorii kwantowej.
Rozdział ten jest nieco trudniejszy, ponieważ będziemy musieli korzystać z podstaw teorii zjawisk elektromagnetycznych. Jak pokazano w tej teorii, pole magnetyczne B można wyrazić jako rotację potencjału wektorowego A
B = rotA. (14.1)
Podobnie natężenie pola elektrycznego1 F otrzymujemy z potencjału elektrycznego V i potencjału wektorowego A, stosując wzór
F = -grad?--(14.2) dt
Ponadto pamiętamy, że równanie ruchu cząstki o ładunku —e (konkretnie myślimy tu o elektronie) i masie m0 ma postać
m0f = (-*)(F) + (-e)(vx B). (14.3)
Drugi człon po prawej stronie oznacza tzw. siłę Lorentza, przy czym v jest prędkością cząstki. Można pokazać, że to równanie ruchu można otrzymać stosując równania Hamiltona:
256
Aby uniknąć nieporozumień i mylenia energii E z natężeniem pola elektrycznego, oznaczamy je literą F.