81461 skanowanie0046 (19)

/występuje kilka punktów osadniczych/ i wielocenlryczne oraz jeśli tworzy własną formę krajobrazową /na powierzchni dostrzegalne są sztuczne formy stworzone przez człowieka np. wały, kopce, sztolnie, zwałowiska itp. /.

Szkic podobnie jak wyrys mapy powinien być załączony do wszystkich egzemplarzy Karty, w postaci ksero- lub fotokopii. Powinien być zorientowany i opatrzony skalą i legendą. W dokumentacji szkic powinien uzyskać formę przyjętą dla rysunków technicznych w archeologii. Należy też na nim zaznaczyć miejsca skupisk znalezisk, miejsca pobrania próbek, zniszczenia terenu, itp. R. Mazurowski /1980, s. 145/ podaje przykłady szkiców i symboli oraz system znaków, który może być łatwo wykorzystany przy jego sporządzaniu.

Sporządzanie Karty dla stanowisk badanych wykopaliskowo

W czasie badań powierzchniowych weryfikacji poddaje się również stanowiska, które były uprzednio badane wykopaliskowo. Ich rozpoznanie w trakcie badań jest znacznie dokładniejsze niż stanowisk odkrytych w trakcie penetracji powierzchniowych. Karta Ewidencji jest więc w tym wypadku informacją o aktualnym stanie stanowiska przebadanego częściowo lub całkowicie. Wszystkie działy Karty od 1 do 10 wypełnia się więc tak samo jak dla nowych stanowisk. Różnice dotyczą jedynie informacji bibliograficznej na drugiej stronie, w której zamieszcza się podstawowe dane o sprawozdaniach lub pracach publikowanych po wykopaliskach. W dziale 4 wpisuje się informacje o punktach osadniczych ujawnionych w trakcie wykopalisk, wypełniając jedynie rubryki dotyczące funkcji, kultury i chronologii. Rubryki dotyczące znalezisk powierzchniowych wypełnia się w wypadku, gdy na stanowisku w wyniku weryfikacji zebrano nowy materiał /np. na jego części niebadanej wykopaliskowo/.

m. OCENA DOKUMENTACJI I PRZECHOWYWANIE ŹRÓDEŁ

Dokumentacja AZP przechowywana jest w archiwum Konserwatora Zabytków Archeologicznych danego województwa i w centralnym archiwum w Ośrodku Dokumentacji Zabytków w Warszawie. Powinna cna być przeka- , zywana przez ekipy wykonujące badania, niezależnie od tego kto realizuje i kto finansuje prace badawcze. Konserwatorowi Zabytków Archeologicznych w ocenie jakości wykonanych badań i dokumentacji pomagają grupy konsultantów powoływane dla każdego województwa spośród osób do tego uprawnionych i reprezentujących wysoką wiedzę fachową i znajomość regionu. Dopiero po przyjęciu dokumentacji do archiwum wojewódzkiego. Konserwator Zabytków Archeologicznych przekazuje kopię dokumentacji do centralnego archiwum ODZ w Warszawie. Dokumentację zrealizowaną niewłaściwie KZA zwraca wykonawczom celem dokonania poprawek. Stwierdzenie błędów lub niedbałości w realizacji badań i dokumentacji może spowodować wniosek Konserwatora Zabytków Archeologicznych /w wypadku, gdy wady te występują notorycznie/ o anulowanie ważności legitymacji prowadzącego badania lub uprawnień samodzielnego pracownika nauki do prowadzenia tego rodzaju prac. Wskazane jest, aby ekipy prowadzące badania AZP były formowane przy udziale badaczy posiadających doświadczenia związane z danym rejonem kraju. Jest to istotne ze względu na znaczne różnice zarówno w sposobie manifestacji materiału źródłowego, jak i odmienności fizjograficzne różnych regionów kraju, wymagające wieloletnich doświadczeń dla właściwej oceny istniejących odrębności regionalnych.

Zgodnie z "Zasadami realizacji AZP" zatwierdzonymi przez Generalnego Konserwatora Zabytków w 1980 r. dokumentacja AZP musi być wykonana w co najmniej dwóch egzemplarzach przeznaczonych do przekazania archiwom: wojewódzkiemu i centralnemu. Niezależnie od tego, na życzenie zleceniodawcy mogą być wykonywane dalsze kopie dokumentacji. Okres realizacji dokumentacji po zakończeniu badań terenowych nie powinien w zasadzie przekroczyć 3 miesięcy, również w ciągu następnych 3 miesięcy dokumentacja powinna być przekazana do ODZ w Warszawie. Przestrzeganie