81645 thots18

Brząkacz spojrzał ychliwie, brew zasępił i wrzaśnie:

„Mogłeś wcześniej to rzec! Tymczasem Wyskakujesz z tą mową teraz, kiedy to właśnie Żmirłacz jest, że tak powiem, za pasem!

Bardzo będzie nam smutno, jeśli Parki ci utną Nić żywota i znikniesz cichutko,

Ale mogłeś zapoznać mnie z tą myślą okrutną Przed ruszeniem w podróż, jagódko!

Wyskakujesz z tą mową najzupełniej nie w porę,

Co już chyba mówiłem ci zresztą.”

Człowiek zwany „Hej!” wzdychał, aż odszepnął mu z cicha: „Łżesz! Wsiddając mówiłem... i wiesz to.

Mów, że jestem głuptasem, dzieciobójcą, potworem (Każdy może mieć parę słabostek),

Tylko nie mów, żem krył się pod fałszywym pozorem:

Ten zarzut nie sięgnie mi kostek.

Powiedziałem: po polsku, po murzyńsku (swahili),

Fińsku, chińsku, niemiecku i grecku,

Zapomniawszy, że tobie angielszczyznę wpoili (Rzeczywiście to pech) jako dziecku!”

„Tak, to przykre!” rzekł Brząkacz (co ów słowo wypowie, To oblicze miał bardziej podłużne),

„Sprawa jest wyjaśniona! Dość się taplać w rozmowie I z pustego przelewać w próżne.

Dalszy ciąg mej przemowy (tak obiecał załodze) Wyskanduję, gdy zwierza dostaniem.

Teraz, chłopcy, powtarzam: żmirłacz stoi nam w drodze! Dopaść go — waszym szczytnym zadaniem!

Hej, drużyno, bij zabij! Z naparstkiem i z troską,

Z widełkami idź za straszydłem

Trop w trop, nie bez nadziei, zbrojna w akcje kolei,

Czaruj go uśmiechem i mydłem!