83173 IMGt02

cznym" (tutisensory approach). Odwołuje się ona głównie w pro. CHK rewalidacji do zmysłu słuchu. Jest ona znana także pod nazwą metody dachowej ( audi tory approach). Nawiązuje ona do psychologicznych prawi-dowaści i fizjologicznych mechanizmów rozwoju postrzegania, do których

wieżą:

1)    świadomość bodźca (awareness of the stimulus),

2)    zwrócenie uwagi na bodziec (attention to the stimulus),

3)    motywacja.

4)    uczenie się⁵*.

Podkreśla się przy tym. że skupienie się w procesie rewalidacji głównie na ćwiczeniu uszkodzonego słuchu, a więc jednozmysłowe podejście, prowadzi do reakcji rr.uitisensorycznej dziecka, natomiast metoda multisensorycz-aa która ogranicza się w praktyce do wykorzystania zmysłu wzroku i czynności mototycznych w uczeniu się prowadzi do nadkompensacji zmysłów nie uszkodzonych''. Podobnie G. Beckmann i A. Schilling⁵⁶ sugerują, aby unikać kształcenia umiejętności odczytywania z ust dopóki nie utrwali się orientacja słuchowa dziecka, czyli nastawienie na wykorzystywanie zachowanych

resztek słuchu.

Kolejny etap w rozwoju metod kształcenia słuchu to zwrócenie uwagi nie jedynie na jego ćwiczenie (hear training), lecz także na konieczność życia dziecka z uszkodzonym słuchem w środowisku dźwiękowym w takim stopniu. jak to tylko możliwe. Koncepcję tę zdefiniował A. van Uden⁵⁷. Na grancie amerykańskim znana jest pod nazwą akoupedics (termin użyty po raz pierwszy przez Heńka Huizinga) bądź metody akupedycznej (akoupedics Można ją określić jako proces integrowania percepcji słuchowej z osobowością dziecka (This is a process of integrating hearing in the child’s personalityf*. Cele i zasady kształcenia słuchu i metody akupedycznej są następujące

MMBj ■fwytiimkjszydi reprezentantów tej koncepcji w Europie należy A. LBwe. Patrz: śk Lł w e. Wychowami słuchowe. Historia — metody — możliwości, PWN, Warszawa 1995.

¹ Dl f » H t c k, Educational audiolog} . s. 37.

'*■*. J.42.

BBSHAjf *bh,A. Schilling. Hórtraining..., s. 53.

sotmdpercepóve method. (w.) A.W.C. Ewing (red.), The modern educalional i of deafneis. Manchester UnWersity Press, 1964.

izii|, Dtaf-muttzm-modern trends on the treatment and prevention, m Oio-Rhmo-Laryngoiogy \ Bascl, New York 1959, za: D. P o 11 a c k, Edu-w 13.

-    lepsze rozumienie języka mówionego, szybsze opanowanie posługiwania się językiem przez dziecko i jego rozwój w kierunku normalności;

_ lepsza wymowa dziecka w znaczeniu wyrazistości głosu, artykulacji i rytmu;

-    większa możliwość korzystania ze szkolnych przedmiotów nauczania;

-    lepsze przystosowanie społeczne i emocjonalne¹.

Podstawowe zasady metody akupedycznej² to: wykrycie uszkodzenia słuchu we wczesnym dzieciństwie (po urodzeniu); zaopatrzenie w dwa aparaty słuchowe dla zapewnienia optymalnych warunków wyrównania maksymalnych możliwości słyszenia; zapewnienie pełnych warunków umożliwiają-cych wykorzystanie przez dziecko z uszkodzonym słuchem zachowanych resztek słuchu. Nawiązuje się tu do koncepcji sprzężenia zwrotnego Norberta Wienera, a więc uwzględnia się:

-    zasadę podejścia unisensorycznego w celu rozwoju percepcji słuchowej; wykorzystanie wzroku nie jest konieczne w związku z możliwościami współczesnych aparatów słuchowych. Ćwiczenia koncentrują się na świadomości i interpretacji słyszanych dźwięków za pośrednictwem aparatów słuchowych noszonych przez dziecko przez cały dzień, co pozwala na

-    wykorzystywanie mechanizmu słuchowego sprzężenia zwrotnego; dziecku zwraca się uwagę, aby koncentrowało się na dźwięku i jego naśladowaniu przez stymulację dźwiękową odbieraną w zasadzie normalnie. Takie dziecko rozwija głos prawidłowo i stale kontroluje go poprzez aparat słuchowy.

Postępowaniu akupedycznemu towarzyszą; prawidłowe wzorce językowe - aspekty semantyczne (znaczenie) i behawioralne (tj. przekładanie dźwięku i znaczenia na aktywność, ruch) realizują się poprzez doświadczenie; dziecko jest odpowiednio motywowane od niemowlęctwa — słowu równocześnie towarzyszy doświadczenie; atmosfera i postawa akupedyczna, która charakteryzuje się tym, że dziecko bardzo mało czasu spędza w ciszy. Jeżeli nosi aparat, słyszenie może być „włączone” w osobowość niesłyszącego dziecka; skoro cały nacisk kładzie się na ćwiczenie słuchu dziecka, powinna je atmosfera, która stwarza pełną możliwość wykorzystania zachowanągfeJMpF^

1

TJ. W a t s o n, The use of hearing aids by hearing impaired chiidren ut ar „Volta Review” 1964, nr 66/10, 741.

2

^WD. P o I I a c k, Educational audio/ogy..., s. 15-24.