83537 strona (152)

Ryc. 3.14. Schemat aparatu do krio-stymulacji miejscowej (Raczkowski, Zagrobelny 1990)

1 - uchwyt z dyszą, 2 - elastyczny wąż, 3 - przełącznik sieci, 4 - elektroniczny układ sterujący, 5 - manometr, 6 - miernik temperatury nawiewu, 7 - zegar, 8 - diody wskaźnikowe: sieć, praca, alarm, 9 - przełącznik „praca", 10 - pojemnik ciekłego azotu

Zabiegi miejscowe

Najniższe temperatury uzyskuje się w metodzie krioterapeutycznej, w której chłodziwem jest skroplony azot lub powietrze.

Aby uzyskać nadmuch o pożądanej temperaturze i intensywności, buduje się aparat zwany krioaplikatorem. Najczęściej używa się aparatów, które składają się

z trzech części:

-    zbiornika,

-    zespołu regulującego ciśnienie,

-    zespołu sterującego.

Zbiornik ma budowę termosu o podwójnych ścianach, a między nimi znajduje się próżnia. Zbiorniki są przenośne; mieszczą od 0,5 do 50 kg ciekłego azotu.

Ryc. 3.15. Aparat do kriostymulacji miejscowej

152