strona (190)

Ryc. 4.14. Schemat impulsu trójkątnego i jego faz

sprawniej opierają się one wpływom zne, co można określić jako przystosowanie do niego. Dlatego opór przeciwstawiający się zne nazwano akomodacją.

Na wywołanie potencjału czynnościowego wpływają następujące cechy impulsu:

1.    Szybkość narastania napięcia (i tym samym prądu) dająca kąt nachylenia prostej narastania prądu większy niż kąt graniczny. Narastanie napięcia odbywa się w pierwszej lazie impulsu, którą nazywa się czasem narastania lub czołem impulsu i oznacza symbolem t_n.

2.    Napięcie (natężenie) szczytowe większe niż reobaza. Natężenie szczytowe wyznacza amplitudę impulsu. Oznacza się je symbolem i_s.

3.    Czas trwania napięcia (natężenia) równy lub większy niż czas użyteczny dla danego natężenia. Czas ten, czyli fazę impulsu, oznacza się symbolem t_imp. Do fazy impulsu zalicza się czoło impulsu (t_n), czas napięcia szczytowego (t_s) i czas opadania napięcia (t₀).

4.    Wyróżnia.się czas opadania napięcia w impulsie (t₀). Nie ma on znaczenia dla wywołania skurczu, lego wartość polega na łagodzeniu przykrego uczucia wywoływanego szybkimi zmianami napięcia.

Na rycinach 4.14 i 4.15 przedstawiono schematy najczęściej stosowanych impulsów.

Oprócz podstawowych faz impulsu przedstawionych na rycinach 4.14 i 4.15 stosuje się dodatkowe fazy o przeciwnym kierunku niż w impulsie głównym. Mogą one być równie silne jak impuls główny, ale także silniejsze lub słabsze od niego. Umieszcza się je bezpośrednio po impulsie głównym. Tak ukształtowane impulsy nazywane są naprzemiennymi lub dwukierunkowymi.

Doświadczenia ostatnich lat wykazały, że impulsy dwukierunkowe mają cechy korzystniejsze niż jednokierunkowe. Wywołują silniejsze skurcze, mniej męczą mięsień i nie powodują zmian na skórze pod elektrodą lub tylko niewielkie. Te efekty tłumaczy się niedopuszczaniem do zmian elektrolitycznych, występujących przy jednokierunkowym przepływie prądu, które wywołują anelektrotonus na anodzie i kate-

190