88807 str102 103 (3)

43. Muchomór sromotnikowy

(Amanita pballoides). Mniej rozpowszechniony; występuje latem i wczesną jesienią zwłaszcza w lasach liściastych. Forma owocni-ków jest typowa dla całej grupy muchomorów. Wyróżnia się jedynie barwą kapelusza, który jest zielonkawy, nie nakrapiany. Gatunek o bardzo silnym działaniu trującym. Istnieje niebezpieczeństwo pomylenia z pieczarkami.

44. Muchomór jadowity (Amanita virosa). Miejscem bytowania tego gatunku są lasy iglaste, a niekiedy także liściaste. Owoc-niki mają typowy, charakterystyczny kształt dla całej grupy muchomorów. Cechy wyróżniające — to biała barwa oraz nieprzyjemny zapach. Grzyb bardzo silnie trujący. Zjedzony wywołuje wymioty, bóle brzucha i głowy, co często kończy się śmiercią.

45. Wieruszka ciemna (Entolo-ma lividum). Należy do pospolitych grzybów Europy zachodniej. Wymaga gruntu żyznego. Miejscem bytowania są lasy liściaste, stare parki, polany leśne. Owocuje latem. Kapelusz ma lekko wypukły na środku, jasnobrązo-wy. Spód kapelusza początkowo biały, w miarą dojrzewania czer wienieje, aż u starych osobników staje sią kakaowy. Trzon biały pusty u form dojrzałych. Owocni ki charakteryzuje slodkawy smak oraz zapach mąki. Grzyb trujący wywołuje biegunką, mdłości, wy mioty, bóle głowy i osłabienie.

46. Strzępiak ceglasty (Inocybe Patouillardi). Średnio popularny gatunek występujący wiosną i latem w lasach liściastych, na terenach dobrze nasłonecznionych. Kapelusz owocników z centrycz-nie ułożoną wypukłością barwy żóltobiałej pokryty jest nierównomiernie ceglastymi plamami. W miejscach uszkodzeń pojawia sią zabarwienie. Stare, dojrzałe grzyby odznaczają sią nieprzyjemnym zapachem. Gatunek ten ma dużą zawartość silnie trującego związku — muskaryny. Po zjedzeniu objawami zatrucia są zaburzenia wzrokowe, ślinotok, poty, zaczerwienienie skóry twarzy i wymioty.

103