89309 P1000767

(^fj^Walkn o skarb

WTTczba uczestników - dowolna, parzysta.

Boisko - dowolne, czyste.

Przybory - małe piłeczki lub inne przybory w liczbie odpowiadającej liczbie graczy.

Ustawienie - przeciwnicy si;ij;| naprzeciw .sichi.ę w sza egu. każdy z. nich kładzie za sobą piłeczkę lub inny przedmiot nu podlo/ti w takiej odległości. uby mógł ją dostać, sięgając do niej jedną ręką.

Przebieg gry. Na znak prowadzącego przeciwnicy podają sobie prawe iub lewe ręce i ciągną przeciwnika tak mocno i tak długo, a także daleko, aby móc podjąć swoją piłeczkę. Przeciwnik utrudnia mu wykonanie /udania, ciągnąc go jak można w swoją stronę. Podniesienie piłeczki duje punki. Liczba zdobytych punktów w toku ustalonej liczby walk decyduje o indywidualnym zwycięstwie w każdej parze.

Odmiana. Ustawienie takie samo, lecz zwycięstwa indywidualne składują się na zwycięstwo zespołowe. Ten zespół, którego gracze zwyciężyli w poszczególnych walkach i uzyskali więcci punktów, zdobywa zwycięstwo końcowe.

39. Żelazny chwyt

Liczba uczestników - dowolna, parzysta.

Boisko- dowolne, równe, czyste.

. Przybory -zbędne.

Ustawienie - gra toczy się w dwu zespołach, ustawionych naprzeciw siebie w szeregach; wszyscy wykonują siad pluski w rozkroku i opierają swe stopy o stopy przeciwnika.

Przebieg gry. Na znak prowadzącego przeciwnicy w poszczególnych parach potfpją sobie prawe (lewe) ręce i jak najsilniej ciągną się wzajemnie ku •obie i tak, aby zmusić wspólgracza do pochylenia się ku silniejszemu, (idy tak się stanie, silniejszy zdobywa punkt. Grający powiatzają tu samo. zmieniając ręce z prawej na lewą lub odwrotnie. Walkę można powtórzyć kilka razy. Liczba zdobytych punktów w czasie jej trwania wylania zwycięzcę.

Odmiana. Ustawienie takie samo, lecz walka toczy się o wyłonienie zwycięzcy zespołowego. O tym decyduje liczba zwycięstw indywidualnych, zdobytych przez jeden lub drugi zespól.

Liczba uczestników dowolna.

I) nisko równo, rac/o) większe. opranie/nne liniami I* r z y I) o r y - szarfy kolorowe.

Ustawienie luźna gromadka.

1* r/.e bieg z u li a w y. I >/.icckt) oznaczone szarfą stara mc schwycić inne uciekające w różnych kierunkach boiska. Dotknięte wkłada szarfę i pomaga chwytać pozostałe dzieci. Liczba chwytających zwiększa sic jak lawina Ucicc/ku staje si«j coraz, trudniejsza. Przy powtórzeniu zabawy zaczyna j:j ostatni schwytany.

2. Lawina /..utruduicninnii

Zabawa w lej odmianie różni sic od poprzedniej tym. ze uciekających chwytu sic »a określonej trasie i kierunku biegu, przy czym rolę chwytających pełni kilkuosobowi! grup:* (4-5 dziccil.

('hwylajiiey biegną blisko siebie, starają sic upatrzyć najbardziej skupione grupy uciekających i lekkim dolknicctcnt schwycić możliwie największą ich liczbę. Schwytani powiększają liczbę goniących licznie i szybko, co podobne jest do lawiny.

U w aga. Zarówno w pierwszej, jak i drugiej odmianie należy bacznie uważać na to. aby dzieci nic uderzały się zbyt mocno lub nic czepiały się ubrań chwytanych, gdyż. nagle .ich zatrzymanie może stać się przyczyną ? upadków i zatorów, a co za tym idzie - nieporozumień, a nawet k-ulni.

3. Strażak

Liczba uczestników -dowolna.

Doisko 'dowolne.

I’ r z y b o r y - zbędne lub tyle szarf, ilu jest uczestników.

Usta w lenie - jeden uczestnik zabawy, strażak, staje w środku kola, pozostali na obwodzie rysują sobie dumki. tj. kola o średnicy I kroku, i stają w nich.

I* r ze I) i e g z a h a w y. Strażak podbiega kolejno do każdego z uczestników zabawy i dotknąwszy ich wzywa do tułania się za sobą. Odbiega z nimi

W U U W.MJI tiuli |%l IM