A1429426 djvu

XX.

Dziad z łasa wrócił z chmurą niezwykłą na czole, Cisnął strzelbę do kąta i upadł na lawę,

Sapiąc gniewnie, oparł się łokciami na stole,

Z niechęcią odsunąwszy podaną potrawę.

— ‘Czyście chorzy dziaduniu?* spytała Oleńka—

Bid milczał, blady jakby zagasło w nim życie;

Wtem porwał mię za rękaw, zbliżył do okienka I rzekł chrypliwym głosem: ‘Patrzcie! czy widzicie?*

#    *

i-

W lesie, co tuż przy^: chacie rósł w sąsiedztwie blizkiem, kilku żydów i jakiś w odzieniu myśliwskiem Pan idzie i przy każdym drzewie chwilkę staje.

*

*    *

—‘Widzicie? ot ten panek—co to kurtka kusa — Mierzy sosnę... objął ją, jak Judasz Chrystusa,

Gdy Go sprzedawał żydom... ten im las sprzedaje®.

24