nie równowagi (c). Równanie to można wyrazić wzorem (2.5) i nazywa się ono równaniem izotermy Freundlieha [2], który rozpowszechnił jego stosowanie:
gdzie p i n s ą współczynnikami wyznaczonymi doświadczalnie.
Na iysunkach 2.1 i 2.2 przedstawiono krzywą wykreśloną na podstawie wzoru (2.5) zwaną izotermą Freundlieha. Logarytmiczna postać izotermy (rys. 2.2) pozwala na graficzne wyznaczenie współczynników wy-
Rys. 2.1. Izoterma Freundlieha
Ryg. 2.2. Izoterma Freundlieha postaci logarytmicznej
stępujących w równaniu (2,5). Z powyższego równania wynika ważny praktyczny wniosek, a mianowicie, że adsorbent pochłania znacznie większą część adsorbatu przy małych, stężeniach niż przy dużych.
Powyższe równanie zostało zdefiniowane przez Henry'ego w 1803 roku i dotyczyło rozpuszczalności gazu w cieczy. Poniżej wykazano, że można je stosować do opisywania zjawisk w procesie w adsorpcji, W trakcie adsorpcji z fazy gazowej cząsteczki gazu ulegają na ciele stałym adsorpcji i ustala się równowaga, Stan ten można opisać poniższym schematem:
cząsteczka z fazy gzowej o cząsteczka z&ailsorbowam na powierzchni adsorbentu.
Wówczas zgodnie z równaniem Henr/ega stężenie substancji 2aad-sorbowanąj (x) jest proporcjonalne do stężenia tej substancji w fazie gazowej (e),
x=Kc (2.6)
gdzie JCjcst współczynnikiem proporcjonalności zwanym tutaj stalą równowagi adsorpcji.
Powyższe równanie dotyczy niskich stężeń cząsteczek w fazie gazowej oraz małych wartości adsorpcji. Zwykle proces adsorpcji odnosimy do ilości cząstek znadsorbowanych (*) w stosunku do masy adsorbentu (m). W przypadku fazy gazowej łatwiej jest operować ciśnieniem (p) - wówczas no podstawie równania Clapeyrona c = p/RT można zapisać, źe:
(2.7)
x_ _K. m RTP
Dla określonego układu adsorpcyjnego w stałej temperaturze równanie (2.7) przyjmuje postać:
a = k’p (2.8)
gdzie:
k’ - stała Henry'ego.
Równanie (2.8) jest ostateczną postacią równania izotermy i mówi ono, że przy małym ciśnieniu gazu wielkość jego adsorpcji jest proporcjonalna do ciśnienia gazu nad adsorbentem. Postać graficzną równania Henry’ego przedstawiono na rys. 2.3,