Image001001

Karol Hubert Rostworowski, o kilka lat młodszy od Wyspiańskiego, ustalił się w świecie literackim dość późno, bo dopiero w 1913 r. Zbliżała się wielka wojna, obumierał powoli w sztuce modernizm, okoliczności więc składały się w ten sposób, że Rostworowskiemu pozostawała rola epigona wielkich haseł. A jednak Rostworowski, obdarzony silną indywidualnością, przezwyciężył ciążący nad nim fatalizm i wywalczył sobie poważne, odrębne stanowisko na polu dramatu. Nie gardząc zdobyczami naturalizmu i symbolizmu, zawrócił równocześnie do klasycyzmu, wczytał się w Corneilla i Rasina i znalazł siebie. Przysposobiony przez długą pracę, rozwinął żywą działalność w Polsce odrodzonej, jako pisarz o najwyższym poziomie moralnym i ideowym. Towarzyszył temu pochodowi śmiałego i gorejącego ducha różnorodny chór krytyków, który mu ciskał pod stopy ciernie i róże. Rostworowski przyjmował nagany i pochwały z dużą równowagą ducha, a ten stosunek do krytyki stanowi jeden ze znamiennych rysów jego osobowości.

Rostworowski urodził się 3 listopada 1877 r.

1*

H. ŻYCZYŃSKI, TWÓRCZOŚĆ