IMG#59

M

H»Mim Knnrywww

» '*!« •ixrtww.nl. wy*,,.

^m    Ho aaohowanta ikryUiśel _mn, T^l'^h %

uiivs<t nwif \vyuikiw ti    **H|

•    irtunw prtcd międzynarodowymi reperkusjami p,w ctvnł» mc krytymi w konflikt zbrojny, dotyczy u, cmi strony, kiom mogłaby zostać uznana za

•    obaw y przed wysokimi kosztami materialnymi t ludaj*. otwartej konfrontacji militarnej;

•    wypukłej potencjalnej efektywności (rozumianej jakom* porcja poniesionych nakładów do uzyskanych korzyć sumowanych skrycie Środków militarnych, wiekuj J w* przypadku regularnych sit zbrojnych;

•    większej niż w przypadku otwartego konfliktu nwź)j^_0i Sci selektywnego stosowania aktów przemocy,

•    możliwości organizowania (ego rodzaju działań poza ^ trolą czynnika parlamentarnego i środków matowej

munikacji.

Z powyższego wynika, że kryzys może przechodzić pły^ nie w konflikt zbrojny. Za chwilę zakończenia kryzysu i rozpo. dęcia konfliktu (jest to w tym stopniu ważne, że powinat wówczas zacząć obowiązywać międzynarodowe prawo koo. fliktow zbrojnych) należy uznać moment, w którym jedna m stron użyje w sposób jawny swoich sil zbrojnych (lub innej umundurowanej i uzbrojonej służby państwowej). W świetle powyższych rozważań można stwierdzić, że kryzy* międzynarodowy to: stan stosunków międzynarodowych, w którym as* tagomstyczne (wojenne) cele osiągane są za pomocą niekoa* frontacyjnych (nieorężnych) środków, czynnik zbrojny zaś jol używany w sposób niejawny.

Trzeba zaznaczyć, że w polskiej terminologii takie niejawne działanie czynnika militarnego w sytuacji niezaistnienia konfliktu zbrojnego można definiować terminami „dywersja*; i ..sabotaż". Dla przykładu cytowany już Dworecki, dokonując typizacji stanów zagrożenia bezpieczeństwa państwa pośred-nieb między demonstracją zbrojną a agresją, wymienia min. dywersję militarną (niejawne formy oddziaływania wyspecja^ti

kutym i/tp&i*    -mu** iHMw»mf H

llzowanych giu|i /friiliiaryzowanych)’¹* /uwsąpnało t* •+* budzą roxmaite skojarzenia t w polm znym ns/wiiMu **■■■• mojiliwe połączenie ni owa „dywm)*' / 4/u*iwwa<aa np <4uy(v podwodnego, za najbardziej trafn* i /m«4m mW^ twaw określanie piredstawionjrdi wyżej działań misom* terrory zmu państwowego".

Polaka literatura wojakowa dostrzega zagro/en.* Wi*r ryzmem państwowym ióurf Murc/ak > Jatek Ytuńirmtm, widzą w nim „współcześnie najgroźniejszą i lujlwto*) pse wazechną formę interwencji przemocą* i wspierają to aUwwww sko poglądem Fukuyamy, źe kilku terrorystów dż~*i*>*<7<ti w interesie Iraku i Syrii wywierało większy wpływ a* politykę amerykańską niż pięćdziesiąt dywizji Saddama Mtwij* na^,lJ. W dalszych rozważaniach cytowani autorzy ganntug, że „we współczesnych warunkach istotnym r/yjuuiUMa za-pewnienia bezpieczeństwa narodowego jest rowaw* uk*-noac do obrony przed terroryzmem. Powinna ana atapnawat oprócz działań wywiadowczych i rozpoznawczycb przyfuio-wania do obrony i ochrony tysięcy obiektów i MMtyturp pzmd atakami grup terrorystycznych, przygotowanie md itiiojajurh. policji i straży granicznej do wzmocnienia obrony i «dwj granic, a takie do prowadzenia działań pnwnwdywanyjapeh w dużej skali"¹¹⁴. Następnie ci autorzy nadaja ormynKwi rangę zasadniczego czynnika oddziaływania w jadna) z wy od* rębnionych przez siebie strategii wojennych (aąpimydl -a mianowicie strategu partyzancko inimjaijinmj tąpsdo tego wyodrębnili oni następujące strategie: zmmemma, ae newrowo-odwrotową, działań pośrednich, zastraszaniu i odstraszania). Zamiennie nazywana jest ona strateg ą tmw jiii

^IU S. Dworecki. Konflikty zbrojne a rnmmamm rrodkt umikt Sam wa 1994, a 5-6.

^,UJ Marczak, J. Pawłowski, O daw mdaarwj Polakipnttmm XX

.XXI wieku. Warszawa 199$, s 368, ^IM Tamże, s. 109; K. Kubiak, (Moyaa 2002, ar L s. 1T.

esynetTyacua, Jtwą0$t Manto*