Pict0041 (4)

■

^:v3:V

945 roku do prób kolejnej we-..6“*‘ przebudowany z seryjnego konstrukcję oparto na wersji szereg istotnych zmian. Silniki na wysokoprężne ACz-30BF, mitów dręczących płatowiec 714 ti e elementy wyposażenia: auto-tmiuur: iaLCw ą itp.

i i ..iO: lotu ..67“ odbył się 2 stycznia ;::pw    :: ?róby pokazały, że nowy napęd

iiiii uin;; , iii j i ulega częstym awariom, tak Jli-intiiiiiiiii!"¹ c.-    ; .ve samolotu nie skierowano.

iirrjiL - ^niem nowego, ciężkiego, czte-

H ■.

F"

oliltllNIll	isipwmie n
11111(1111 iii	uuiir!ims:»€ _o
iimiiKir	4IH)P
cuiw/ii nr	00
ll" 'lim*' ■ - — —— — IHinlll ................... ^ _ _
u.2\
Ib iifl((l!!W	mm iiEcTiicaLIt

PNuii:

Mili

-4. '.amolot „67“ uznano za nieper-e *.ie prace nad nim przerwano. LTueciem Tu-2D („62“) był stworzo-1    _ ^amolot „65“ przeznaczony do

rr * i": - z wysokości 8000-9500 me-_ :ego samolotu posłużył seryjny :apędu tej wersji wykorzystano AM—44 (1650/ 1950 KM) z tur-—IB i śmigłami AW-5ŁW-188B 1    -..-c mechanicznie i miały średnicę

~ : eniono system paliwowy i ole-imu im,, - nastawny stabilizator, kompas ^;:"7 i. i mnę nowości. t " c:i próby fabryczne od 21 maja r roku. a za jego testy odpowie-^:    padczij i inżynier prowadzący

próby rozpoczęto w maju, do u i upca 1946 roku. Mimo trwa-

mmm

jących formalnie niemal rok doświadczeń, nie udało się zarejestrować osiągów nowej wersji. Przyczyną tego były częste awarie AM^ł4 i turbosprężarek. Wady tych urządzeń spowodowały zakończenie rozwoju wersji „65“.

W 1947 roku wypuszczono jeszcze jeden wariant bombowca dalekiego zasięgu — samolot „69“ lub inaczej Tu-8. Stworzono go na bazie pięciomiejscowe-go samolotu „62T“. W odróżnieniu od seryjnego Tu-2, „69“ miał zmodyfikowany napęd — silniki ASz-82M z czterołopatowymi śmigłami AW-9WF-21 k o średnicy 3,6 m. W związku z innym rozmieszczeniem członków załogi zmieniono też przednią część kadłuba. Nawigator miał teraz stanowisko przed dwoma pilotami, którzy siedzieli obok siebie. Znacznie zostało wzmocnione uzbrojenie strzeleckie, które składało się z pięciu działek kalibru 20 mm. Zaczepy bombowe mogły utrzymać 4500 kg bomb. W związku z większą masą samolotu konieczne było wzmocnienie podwozia. Rozmiar kół podwozia głównego wynosił obecnie 1170 x 435 mm, a kółka ogonowego — 580 x 240 mm. Paliwo mieściło się w miękkich zbiornikach o pojemności 5400 litrów. Nowa konstrukcja była wyposażona w instalację przeciwoblodzeniową, ogrzewanie kabin, a także nowoczesne urządzenia nawigacyjne oraz radiolokacyjne.

Oblotu samolotu „69“ dokonano 19 lipca 1947 roku, za sterami którego siedział F. F. Opadczij, a próby nadzorował inżynier W. S. Morozow. Podczas testów fabrycznych (24.05.1947-20.04.1948) zanotowano następujące dane:

Bateria PPSz-41 w komo rze bombowej Tu-2 (numer 13/41), luty 1946 roku

/ via Autor

PPSh-41 batłery in the bomb bay of the Tu-2 (no. 13/41), February 1946

/ via Author