221 (50)

7.. Jamroty, Heum i jrgo m Hmilugif. Wjrjx»x u 2005 ISBN 8501 144* 1 ■>. O by WN PWN 2005

A    B

fonlMPal    Af< /100 kg cementu

11.1. Przyrost wytrzymałości BWW (AQ na 100 kg cementu

11.4. Szczególne właściwości BWW

Technologię uzyskania BWW można scharakteryzować wykresami na rys. 11.2.

A -zwiększenie szczelności mieszanki przez wprowadzenie pyłu mikrokrzemionki Mk (efekt poprawia jednoczesne wprowadzenie upłynniacza),

B zmniejszenie porowatości dojrzałego betonu,

C - podwyższenie wytrzymałości w wyniku działania zobrazowanego wykresem B, D - wykres przedstawia uzyskiwany w praktyce przyrost wytrzymałości,

E - wykres przedstawia kinetykę przyrostu wytrzymałości klas > C50/60 (odchyłki mieszczą się w zakresie od ±5% do 10%, idąc od wyższych do niższych klas),

F - krzywe wskazują, że Mk najskuteczniej objawia się przez wzmocnienie stref stykowych zaczynu z grubym kruszywem (zob. także rys. 15.2 i 15.3).

Rysunki 11.3 pozwalają ocenić wytrzymałość betonu dwoma metodami:

A - metodą sklerometru; B - metodą betonoskopu.

Rysunek 11.4 obrazuje, dlaczego łatwo uzyskuje się wysoką wodoszczelność i trwałość BWW. Pozioma „p” oznacza praktyczną nieprzepuszczalność wody przez zaczyn. Wystarczy do tego, aby zaczyn o W/C < 0,45 zhydratyzował w 50%; o W/C = 0,5 w' 70%; W/C = 0.6 w 90%. Zaczyny o wyższych W/C niż 0,6 praktycznie nie mogą uzyskać nie-przepuszczalności wody.

Z dużą dokładnością można przewidywać wytrzymałość na ściskanie BWW z zależności:

fceww — A

V,.

V, + v_w + v_p

(11.1)

211