223 (19)

Aby badany materiał nie uległ zniszczeniu, w wyniku działania nadmiernego momentu gnącego, nie może zostać przekroczona wielkość naprężenia dopuszczalnego w warstwie najdalej położonej od osi obojętnej.

(14.4)

gdzie:

W — wskaźnik wytrzymałości na zginanie lub wskaźnik przekroju.

Jeżeli przyjąć oznaczenie Z_maxdla najdalej położonej warstwy i, to maksymalne naprężenie w belce określi wzór:

a

niax

Mg

w

(14.5)

Siły tnące. Stan napięcia, w którym występują wyłącznie naprężenia styczne nazywa się stanem tzw. czystego ścinania (rys. 140)*

Zakładając, że naprężenie ścinające rozkłada się równomiernie w przekroju materiału otrzymujemy:

T =y    (14.6)

Rys. 140. Ścinanie technologiczne Wytrzymałość materiału na ścinanie określa

współczynnik sprężystości poprzecznej G związany z modułem Younga E. Praktycznie dla stali można przyjąć G w 0,4 • E.

14.2. Obliczanie sił tnących i momentów gnących występujących w belce

Belka o długości / = 10 m i ciężarze P = 10 N równomiernie rozłożonym wzdłuż długości jest podparta w punkcie A, leżącym na lewym końcu belki i w punkcie B leżącym w odległości l_B = 8 m od lewego końca belki (rys. 141a). Ponieważ ciężar belki jest rozłożony równomiernie, więc obciążenie ciągłe belki q = P/l = 1 N/m.

Na tym przykładzie zostanie przedstawiony sposób obliczania sił tnących i momentów zginających występujących wzdłuż długości belki.

Ponieważ badany układ jest w stanie równowagi statycznej,więc:

R_a + R_b - P = 0    (14.7)

gdzie:

R_a, R_b — siła reakcji podpór.

* W. Orszulok. Wytrzymałość kadłuba statku w eksploatacji. Gdańsk 1983, str. 20.

madę by voyteck (dec'2004)

223