228 229 (10)

Wykresy z rysunku 5-51 słuszne są dla „zasadniczego” układu z rysunku 5-47a; w przypadku układu „lustrzanego” z rysunku 5-47b mogą być one wykorzystane przy założeniu, że współczynnik n zostanie zastąpiony przez 1 — n.

Rys. 5-51. Wykresy zależności współczynników obliczeniowych od n dla układu korekcji według rysunku 5-47a, odpowiadające wyskokowi krytycznemu

Zalecenia dotyczące doboru układów przy różnych wartościach n przy obliczaniu stopni wzmocnienia sygnałów impulsowych zawarte są w tablicy 5.6.

Tablica 5.6

Zakrct wartości n	Układ zapewniający nailcpwy wynik
0,75 r-0,656 0,656^-0,5 0,5 -0,344 0,344 -f 0,25	Układ zasadniczy z włączeniom dodatkowej pojemności do kondensatora C„ która doprowadza n do wartości 0,656 Układ zasadniczy bez dodatkowej pojemności Układ lustrzany bez dodatkowej pojemności Układ lustrzany z włączeniem dodatkowe) pojemności do kondensatora C,, która doprowadza n do wartości 0,344

Najszersze pasmo przepuszczania i najkrótszy czas ustalania spośród stosowanych układów korekcji wielkiej częstotliwości zapewnia układ autotransformatorowy korekcji wielkiej częstotliwości, który jest przedstawiony na rysunku 5-52,

Rys. 5-52. Schemat autotransformatoro-wej korekcji wielkiej częstotliwości

W układzie tym znajdują się dwie indukcyjności korekcyjne L| i L, o współczynniku indukcji wzajemnej M. Układ ten przy n = 0,4 i 10*/o spadku wzmocnienia na największej częstotliwości roboczej (Y_g = 0,9) daje 2,1--krotny zysk wzmocnienia, a nawet więcej, niż układ korekcji równoległej. Przy n ■= 0.4 I IV* wyskoku czoła impulsu układ

ten zapewnia znormalizowany czas ustalenia x_u = 0,75, to jest o 1,74 razy mniej, niż układ z korekcją równoległą przy tej samej wartości wyskoku [Lit. 11. str. 169—174],

5.7.6. Obliczanie stopni szerokopasmowych

Proces obliczania szerokopasmowego stopnia lampowego rozpoczyna się od wyboru możliwie najbardziej ekonomicznej lampy, która ma przy tym wystarczająco duży stosunek Sa/C*. Przy obliczaniu stopnia wyjściowego ze znacznym napięciem wyjściowym bierze się lampę o dostatecznie dużej wartości prądu anodowego, która może wytworzyć na niskooporowym obciążeniu żądaną wartość napięcia wyjściowego. Niezbędną wartość prądu anodowego określa się na podstawie obliczenia przybliżonego.

W przypadku obliczania stopnia wzmocnienia sygnałów harmonicznych z równoległą korekcją wielkiej częstotliwości wybiera się na podstawie wykresów (rys. 5-43) wartość współczynnika a, która odpowiada żądanemu kształtowi charakterystyki częstotliwościowej w zakresie górnych częstotliwości; następnie na podstawie danej wartości wzmocnienia względnego na górnej częstotliwości roboczej (lub na podstawie współczynnika zniekształceń częstotliwościowych Mg =* 1/Y_g) znajduje się wartość X_g na osi odciętych wykresu. Niezbędne wartości R, i L, oblicza się z zależności:

0,159 X_s .

R. - --

U^Co ;    (5.207)

Ł.-oC.R*. I

Przy obliczaniu stopnia wzmocnienia sygnałów harmonicznych ze złożoną korekcją wielkiej-częstotliwości, typu podanego na rysunku 5-47, określa się współczynnik n, a następnie w oparciu o tablicę 5.5 wybiera się układ

229