231

gdzie:

y - przewodnictwo właściwe elektrolitu.

USgf | tego, że gęstosć prądu w danym elektrolicie jest wprost proporcjonalna do natężenia zewnętrznego pola elektrycznego działającego na jony tego elektrolitu.

Jeżeli podejść do ruchu jonów w elektrolicie w sposób ogólny, to należy uwzględnić ich masę. Pojawi się wtedy jeszcze jedna siła — siła bezwładności. W takim przypadku na jon będą działać trzy siły:

d²x dt²

a) siła bezwładności F_B =m a = m

dx

dt

b) siła oporu ośrodka F_T =bv — b

c) siła pola elektrycznego F_E-N eE.

Ruch jonu w elektrolicie będzie ruchem jednostajnym, a zatem musi być spełniony warunek:

F_b+F_t -F_e

czyli ogólne równanie ruchu jonu będzie następujące:

m fl|C& ^ =

dt² dt

Moza stwierdzić, że ruch jonu w elektrolicie jest opisany przez niejednorodne równanie różniczkowe stopnia drugiego. Wyrażenie na prędkość jonu w elektrolicie otrzymane z powyższego równania ma postać:

W NeE

v gg _b

1 —exp

(5.48)

gdzie:

t - czas,

b - współczynnik oporu ośrodka.

Przepływowi prądu przez roztwory elektrolitów (tzn. roztwory kwasów, zasad i soli) towarzyszy wydzielanie się rozpuszczonych w nich substancji. Zjawisko to nosi nazwę elektrolizy. Przebieg zjawiska elektrolizy wyjaśnia teoria Arrheniusa.

Jeżeli źródło prądu przyłączymy do zanurzonych w roztworze płytek, zwanych elektrodami, to ruch jonów zostanie uporządkowany, dodatnie J°ny, tzw. kationy, przesuwają się do katody, ujemne zaś, tzw. aniony do anody.