Tabela 13.1
Wartości błędu m$ — /(o) przy stałej /4ma ■» 2 m
a [ml |
5 |
10 |
15 |
20 |
25 |
m% (min łuku] |
±0,56 |
±0.40 |
±0.32 |
a 0.28 |
±0.24 |
Eksperymentalne wartości błędu średniego pomiaru wysokości
Ponieważ wsz/stkie czynniki działające na poszczególne błędy składowe są niezależne od siebie, zatem wypadkowy lub sumaryczny błąd średni zmierzonej wysokości ma postać #
mB « ±>/mf + m] + mj+ ••• + = ±0,5' do ±0,8'. (13.4)
*
Wielkości we wzorze (13.4) dotyczą ogólnych przypadków pomiaru wysokości. Zależnie od rodzaju ciała niebieskiego i warunków' obserwacji wartości błędów pomiaru wysokości mogą odbiegać od wartości podanych i wyliczonych wzorem (13.4).
Liczne przykłady z doświadczenia wykazały, że wartość błędu średniego pomiaru wysokości zależy również od wysokości mierzonej, od rodzaju ciała niebieskiego, od rejonu obserwacji i warunków hydrometeorologicznych. Decydujące znaczenie ma tu stan widnokręgu, jego jasność i ostrość. Gordon [4|, opierając się na obserwacjach gwiazdy Altair, określił wartość błędu średniego pomiaru wysokości jako funkcji współczynnika tM. Współczynnik rx charakteryzuje-jasność widnokręgu wyrażoną pośrednio przez ujemną wysokość Słońca (rys. 13.1). Określa się go stosunkiem różnicy czasu między' momentem widocznego wschodu lub zachodu a mo-
Rys. 13.1. Błąd średni pomiaru wysokości gwiazdy juko funkcja ujemnej wysokości Słońca
233