246 (4)

przedmiotu, natomiast przy cięciu przedmiotów z metali nieżelaznych elektrodą należy ustawić prostopadle do powierzchni przedmiotu i wykonywać ruchy oscylacyjne wzdłuż osi pionowej. Strumień sprężonego powietrza musi być zawsze tak ustawiony aby przepływał pod elektrodą i wydmuchiwał stopiony metal.

9.2.2. Żłobienie łukowo-powietrzne elektrodą grafitową

Żłobienie łukowo-powietrzne elektrodą grafitową prowadzone jest taką samą techniką jak cięcie, jedynie elektroda powinna być pochylona pod kątem około 35° do żłobionej powierzchni. Schemat ustawienia elektrody przy żłobieniu przedstawia rysu-nekjflś. Elektroda przesuwana jest wzdłuż linii żłobienia z prędkością odpowiednią do prędkości usuwania metalu. W jednym przejściu można uzyskać głębokość rowka do 25 mm. Szerokość rowka jest zależna od średnicy elektrody i jest zwykle 2-^4 mm szersza od jej średnicy. Żłobienie łukowo-powietrzne elektrodą grafitową jest szeroko stosowane w przemyśle do usuwania warstw graniowych spoiny przed podpawaniem, do usuwania wad złączy spawanych przed wykonaniem poprawki lub ukosowania brzegów blach do spawania, szczególnie w warunkach montażowych. Metodą żłobienia łukowo-powietrznego elektrodą grafitową można również skórować duże powierzchnie. Wymaga to pochylenia elektrody pod kątem 15-5-10° do powierzchni i wykonywania oscylacyjnych ruchów bocznych elektrody.

Istotnym problemem w czasie cięcia i żłobienia tlenowego oraz łukowo-powietrznego jest zmiana składu chemicznego warstw w pobliżu wyciętego rowka. Wyraża się ona wzrostem zawartości węgla, niklu, miedzi i molibdenu oraz zubożeniem w chrom, krzem i mangan. Występujące zmiany składu chemicznego są więc analogiczne jak w procesie cięcia termicznego. Szczególne intensywne nawęglanie następuje w procesie żłobienia łukowo-powietrznego (rys^JLLZ). W tym przypadku wzrost ilości węgla do zawartości nadeutektycznej jest wynikiem selektywnego utleniania się składników stali i nawęglającego działania atmosfery łuku węglowego [30]. Bardzo wysoka twar-

246