26

59

Ewidencja bieżąca i sprawozdawczość

się na terenie, na którym zamieszkuje jedno z przyszłych małżonków. Akt małżeństwa zawiera m.in. dane o imionach i nazwisku, stanie cywilnym, miejscu i dacie urodzenia, zawodzie oraz miejscu zamieszkania każdego z nowożeńców.

2.    Rozwody orzekane są przez sądy upoważnione do tego przez ministra sprawiedliwości. Podstawą statystycznego opracowania są „karty statystyczne z prawomocnie orzeczonego rozwodu”. Karty te, poza danymi osobistymi o osobach rozwiedzionych, zawierają informacje o dacie zawarcia małżeństwa, wniesienia powództwa i dacie prawomocnego orzeczenia rozwodu. Ponadto zawierają one dokładną informację o dzieciach (poniżej 18 lat) rozwiedzionego małżeństwa.

W polskiej praktyce statystycznej dane o rozwodach opracowywane są według miejsca zamieszkania osoby wnoszącej powództwo o rozwód, a jako moment rozpadu małżeństwa przyjmuje się datę wniesienia powództwa o rozwód.

3.    Fakt urodzenia należy zgłosić w urzędzie stanu cywilnego w okręgu, w którym fakt ten nastąpił, lub w okręgu miejsca zamieszkania rodziców, najdalej w ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Akt urodzenia zawiera m.in. dane o nazwisku, imionach, płci, miejscu i dacie urodzenia dziecka oraz o nazwisku, imionach, miejscu i dacie urodzenia oraz o miejscu zamieszkania każdego z rodziców.

4.    Fakt zgonu, udokumentowany kartą zgonu, tj. świadectwem stwierdzającym fakt śmierci i jej przyczynę, wystawionym przez lekarza lub inną osobę stwierdzającą zgon, należy zgłosić najpóźniej w ciągu trzech dni od chwili śmierci. Akt zgonu zawiera następujące dane dotyczące zmarłego: imiona i nazwisko, stan cywilny, miejsce i datę urodzenia, zawód, ostatnie miejsce zamieszkania.

Rejestracja zameldowali i wymeldowali dokonywana w księgach meldunkowych stanowi źródło danych dla sprawozdawczości o stanie i ruchu ludności. Jednolita na terenie państwa ewidencja i kontrola ruchu ludności oparta na zapisach z ksiąg meldunkowych została wprowadzona rozporządzeniem z dnia 16 III 1928 r., jednak aż do 1949 r. statystykę ruchu wędrówkowego prowadziły we własnym zakresie tylko niektóre większe miasta. Dopiero w 1949 r. wprowadzono jednolitą sprawozdawczość centralną. W latach międzywojennych i w pierwszych latach po drugiej wojnie światowej ewidencję ludności prowadziły organa administracji ogólnej, w okresie 1952—1961 organa Milicji Obywatelskiej, a od 1 I 1962 r., w myśl nowej ustawy o ewidencji i kontroli ruchu ludności z dnia 14 VII 1961 r. — właściwe organa spraw wewnętrznych prezydiów rad narodowych.

Według przepisów wymienionej ustawy, każdy, kto przebywa w jakiejkolwiek miejscowości dłużej niż trzy dni, powinien być zameldowany przed upływem następnych 24 godzin.

Zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych z dnia 25 VI 1963 r. osoba wypełniająca zgłoszenie zamieszkania ma obowiązek wypełnić jednocześnie druk wymeldowania, który wysyłany jest przez organa ewidencji i kontroli ruchu ludności do jego poprzedniego miejsca zamieszkania.

Podstawowe czynności meldunkowe: przyjmowanie wypełnionych zgłoszeń i wpisywanie danych do książek meldunkowych, wykonywane są w miastach