275 (28)

BfWszechne stosowanie znieczulenia miejscowego przed opracowaniem ubytku ■ropoważnia do brutalnej pracy i bez chłodzenia tylko dlatego, że pacjent nie od-isnwa bólu. Znieczulenie znosi jedynie przewodnictwo bólowe, nie eliminując Bżadnym stopniu czynników uszkadzających miazgę.

K Usuwanie próchnicowej zębiny rozpoczyna się od usuwania jej w rejonie Kłączenia szkliwno-zębinowego. Nie należy pozostawiać zdemineralizownej tkan-■i w tym rejonie, ponieważ żaden z materiałów nie zapewnia idealnie szczelnego ■■nknięcia ubytku i proces próchnicowy będzie się szybko rozszerzać. Ponadto, ssłiwo podminowane przez próchnicę odłamie się pod wpływem sił żucia. Trady-Rjnie opracowanie kończy się, gdy tkanki w tym miejscu są twarde przy zgłębnikowaniu (przesuwanie zgłębnika nie pozostawia zarysowania) i nieprzebarwione. pbdynie w niektórych przypadkach można pozostawić twardą, przebarwioną zębinę, ■dyż wykazano, że jest ona zainfekowana w podobnym stopniu jak zębina nieprze-ferwiona. Następnie usuwa się próchnicową zębinę z reszty ścian, a na końcu z dna pbytku, zmieniając wiertła na jałowe. Idealnym miejscem do zaprzestania usuwania ftonki jest granica między zębiną zakażoną a zdemineralizowaną, ponieważ demi-■eralizacja poprzedza penetrację bakteryjną. Stanowi to regułę z wyjątkiem stoso-I wania metody pośredniego przykrycia miazgi za pomocą preparatu wodorotlenko-“wo-wapniowego. Wówczas w bezobjawowym zębie z żywą miazgą pozostawia się ■a dnie ubytku twardą, lecz przebarwioną, częściowo zdemineralizowaną zębinę, aby uniknąć odsłonięcia miazgi. Zastosowany preparat wodorotlenkowo-wapniowy stymuluje tworzenie zębiny reakcyjnej i remineralizację pozostałej zębiny, a także zabija pozostałe drobnoustroje. Klinicznie rozpoznaje się zakażoną zębinę na podstawie twardości; zębina miękka jest zainfekowana i musi być usunięta. Przy opracowywaniu głębokiego ubytku istotne jest zachowanie izolacji od dostępu śliny, gdyż często występują niedostrzegalne dla wzroku mikroodsłonięcia miazgi. Zostaną one wygojone poprzez tworzenie zębiny naprawczej pod warunkiem zminimalizowania dostępu bakterii ze śliny. Kiedy usuwanie zmienionych tkanek doprowadzi do próchnicowego odsłonięcia miazgi, wówczas konieczne jest leczenie kanałowe. Jedynie małe odsłonięcie w zębie z żywą miazgą bez objawów chorobowych można warunkowo przykryć preparatem wodorotlenkowo-wapniowym, stymulując do tworzenia zębiny naprawczej (metoda przykrycia bezpośredniego).

Zgodnie z obecnymi poglądami ostateczny zarys ubytku nadawany jest dopiero po ustaleniu zasięgu ogniska. W ubytkach płytkich usunięcie próchnicy spod granicy szkliwno-zębinowej łączy się zwykle z całkowitym oczyszczeniem ubytku. W następnej kolejności wykonuje się - zależnie od lokalizacji ubytku i materiału wypełniającego - zniesienie, usunięcie niepodpartego szkliwa, uzyskując końcowy zarys ubytku. W ubytkach głębokich próchnicową zębinę usuwa się dwufazowo, tj. po dotarciu do zdrowej zębiny pod szkliwem przerywa się usuwanie głębszych warstw zębiny próchnicowej i usuwa się niepodparte szkliwo, a potem przystępuje się do całkowitego usunięcia zębiny próchnicowej z głębszej części ubytku.

275