Sektor obrony lewy
Sektor śro< kowy lewy
Sektor ataku lewy
Sposoby realizacji celów gry, gdy zespół posiada piłkę; strzały do bramki, podania i przyjęcia piłki, prowadzenie piłki, drybling, zwody z piłką, zwody bez piłki, poruszanie się zawodnika bez piłki (start, bieg, zmiana kierunku biegu, itp.).
Sposoby realizacji celów gry, gdy zespół nie posiada piłki (piłkę posiada przeciwnik); odbiór piłki (przez wyprzedzenie, w momencie przyjęcia piłki, w momencie posiadania piłki przez przeciwnika), gra ciałem (określona przepisami gry), wślizg nogą bliższą i dalszą (wślizg przerywający akcję przeciwnika, wślizg gdy zawodnik wchodzi w posiadanie piłki, itp.) blokowanie strzałów i podań.
1. Aktualny wynik
a) w momencie przegrywania:
- zminimalizowanie porażki
- zmiany na remis
- zmiany na prowadzenie
b) w momencie remisu
- zmiany na prowadzenie
- utrzymanie remisu
c) w momencie wygrywania
- utrzymanie prowadzenia
- zwiększenie prowadzenia
2. Czas gry
W piłce nożnej obowiązuje czas gry wyznaczony dla poszczególnych grup wiekowych przez przepisy gry i jest podzielony na dwie połowy (ewentualnie dogrywka). Czas gry uzależniony jest od aktualnego wyniku i ewentualnej zmiany go lub utrzymania,
3. Sektor gry
Sytuacje występujące w grze w piłkę nożną mogą być w sektorze obrony, środkowym lub ataku. Rysunek 1 przedstawia podział boiska piłkarskiego, który wykorzystano w dalszej części pracy do konstruowania poszczególnych ćwiczeń.
Rysunek 1. Podział boiska do piłki nożnej na poszczególne sektory
przeciwko jednemu” względnie niezależnych od współdziałania i zawarto propozycję środków przygotowujących, nauczających i doskonalących w/w sytuacje.
Unifikacja nauczania piłki nożnej [7] wyróżnia następujące elementy techniki występujące w grze w piłkę nożną:
Metodykę nauczania uderzeń, przyjęć, prowadzeń, zwodów. dryblingu, odbioru piłki, wślizgu, gry ciałem, techniki gry bramkarza, wrzutu z linii bocznej przedstawił J. Talaga [1987].
Prawie wszystkie w/w elementy techniki gry w piłkę nożną (oprócz wrzutu piłki z linii bocznej, który powinno się zaliczyć do stałych fragmentów gry) występują w grze „jeden przeciwko jednemu”. Proponuje się następujący podział w/w elementów techniki w odniesieniu do gry „jeden przeciwko jednemu".
Sektor obrony prawy
Sektor śród cowy prawy i Sektor ataku prawy
1x1 z piłką
uderzenia
przyjęcia
prowadzenia
drybling
zwody z piłką
gra ciałem
technika
gry bramkarza
Kierunek ataku >
R. Panfil [1991] uważa, że cele gry osiągane mogą być poprzez rożne sposoby działania w grze. W piłce nożnej wyróżnić możemy pewne grupy działań: działania indywidualne względnie niezależne od współdziałania, a z drugiej strony działania zależne od współdziałania zawodników. Przyjęcie tego kryterium pozwoliło na wyróżnienie w grze następujących działań umożliwiających realizację celów gry:
1. „Jeden przeciwko jednemu” względnie niezależne od współdziałania:
a) z piłką
b) przeciwko przeciwnikowi z piłką
c) gdy obydwaj starają się wejść w posiadanie piłki.
2. „jeden przeciwko jednemu” w połączeniu ze współdziałaniem (2x2, 3x3, 4x4, 5x5)
3. współdziałanie zawodników
a) 2x1, 3x2, 4x3, 3x1, 4x2
b) gra na tzw. spalony, skracanie i wydłużanie pola gry, rozszerzanie i zawężanie pola gry
4. stałe fragmenty gry,
W pracy tej poruszono problem nauczania działań „jeden
1x1 bez piłki 1x1 w walce o piłkę
zwody bez piłki gra ciałem
odbiór piłki wślizg
wślizg
gra ciałem
technika
gry bramkarza
Nauczanie gry „jeden przeciwko jednemu” w piłce nożnej powinno uwzględnić okresy rozwojowe dzieci i młodzieży. Ten trudny element gry powinniśmy stopniowo włączać w proces treningowy młodego zawodnika. Proponuje się następujący zestaw środków treningowych do nauczania gry „jeden przeciwko jednemu”.
1. ćwiczenia doskonalące elementy techniki w warunkach zbliżonych do gry „jeden przeciwko jednemu”
2. ćwiczenia wszechstronne przygotowujące do gry „jeden przeciwko jednemu”
3. ćwiczenia ukierunkowane przygotowujące do gry „jeden przeciwko jednemu”
4. ćwiczenia specjalne przygotowujące do gry „jeden przeciwko jednemu”